Αναζήτηση
Είναι πλάσματα του νου. Σαν τις νεράιδες. Σαν τα αερικά και τα τελώνια. Είναι οι «συνομιλητές του Καραμανλή». Κάποιοι τους έχουν δει και τους έχουν ακούσει.
Οι Συνομιλητές εμφανίζονται πού και πού στον Τύπο και αφήνουν έναν χρησμό. Ο τελευταίος ήταν από τους πιο υποβλητικούς. «Στο φως» είπε το μαντείο. «Στο τέλος όλα βγαίνουν στο φως».
Το φως υποτίθεται ότι θα πέσει πάνω στο πιο υπερφωτισμένο δημοσιονομικό έτος της ελληνικής Ιστορίας: το 2009. Τι δεν ξέρουμε άραγε για το 2009; Δεν ξέρουμε, ας πούμε, ότι στο πρώτο εννεάμηνο η κυβέρνηση δανείστηκε –και σε μεγάλο βαθμό ανάλωσε –66,2 δισ., είκοσι τέσσερα περισσότερα από τα 42,2 δισ. που είχε η ίδια προϋπολογίσει; Δεν ξέρουμε ότι ο πρωθυπουργός τότε εμμέσως ομολόγησε τον εκτροχιασμό, σπεύδοντας σε πρόωρες κάλπες με ατζέντα παγώματος των μισθών και των συντάξεων; Τι είναι, τέλος πάντων, αυτό που περιμένουμε να αποκαλυφθεί από την ανακίνηση της δίωξης κατά του πρώην διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ;
Πολιτικά, πάντως, η αναίρεση του απαλλακτικού βουλεύματος έχει ήδη αναπτύξει τα αποτελέσματά της. Εδωσε ξανά υπόσταση στην προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με τους νεοκαραμανλικούς, κομπλεξάροντας την επίσημη ΝΔ.
Θα μπορούσε να περιμένει κανείς ότι ο θόρυβος θα κόπαζε μόνος του, αν είχε αντηχήσει μόνο στη νεοκαραμανλική αυλή. Αν είχαν αφυπνιστεί μόνο οι ενσαρκώσεις της εξωκοινοβουλευτικής συνιστώσας των νεοκαραμανλικών και οι Συνομιλητές. Ομως, την κατηγορία περί παραχάραξης του ελλείμματος έσπευσαν να στηρίξουν –μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ –και οι δύο μεγαλοτομεάρχες του κόμματος για την Οικονομία, ο Χρήστος Σταϊκούρας και η Ολγα Κεφαλογιάννη.
Σύμφωνα με μία ερμηνεία –όχι μητσοτακικής προέλευσης –το στοιχείο που έκρινε τις εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ ήταν η γενικευμένη καχυποψία ότι μέρος του κομματικού κατεστημένου είχε συμβιβαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κομματική βάση, που μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο θεωρούνταν καραμανλικό μπετόν, έφτασε, υπό τον φόβο της φιλοσυριζαϊκής διάβρωσης, να προτιμήσει έναν Μητσοτάκη.
Οσοι πιστεύουν σε αυτή την ανάλυση, θεωρούν ότι μέρος της εντολής που έχει ο Μητσοτάκης είναι να μη συνθηκολογήσει με το ancien régime της ΝΔ, που ηττήθηκε στην εσωκομματική αναμέτρηση. Να μην αφήσει για χάρη του το κόμμα να διολισθήσει σε συριζαϊκά αφηγήματα για τις αιτίες της κρίσης.
Ο αντίλογος είναι ότι η μεγάλη Κεντροδεξιά προϋποθέτει ενσωμάτωση και των ηττημένων. Ο Μητσοτάκης, λένε, δεν έχει την πολυτέλεια να αντιπαρατεθεί στις σεπτές κεφαλές της παράταξης, όσο κι αν έχει απομειωθεί το πολιτικό τους κεφάλαιο. Οσο κι αν οι προσωπικές τους ατζέντες τις φέρνουν κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα είναι αν η τακτική της καταλλαγής με τους νεοκαραμανλικούς ωφελεί περισσότερο από όσο κοστίζει. Αν εν τέλει ωφελεί το ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι περισσότερο από όσο ωφελεί τη ΝΔ.
