Η πολιτική, επιμένουν οι έμπειροι παρατηρητές, είναι απρόβλεπτη πέραν της μιας εβδομάδας. Είναι επίσης η επικράτεια των απρόβλεπτων συνεπειών. Ενάμιση χρόνο τώρα, οι κυβερνώντες έχουν αναδειχθεί σε μετρ του λεγόμενου κοινωνικού αυτοματισμού. Είναι το ανακλαστικό που κάνει τη μια ομάδα να στρέφεται κατά της άλλης σε συνθήκες κρίσης –αντί να κοιτάξει ποια είναι η γενικότερη αιτία -, να κοιτάζει δηλαδή προς τα πάνω, προς αυτούς που κινούν τα νήματα. Κοινωνικός αυτοματισμός, στην εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει διχασμός της κοινωνίας σε κάθε επίπεδο: δημόσια εναντίον ιδιωτικών σχολείων, εργαζόμενοι εναντίον αφεντικών, επιχειρήσεις εναντίον τραπεζών, μικροαστοί εναντίον μικρομεσαίων και πάει λέγοντας.
Ποιος όμως από τους πολιτικούς σχεδιαστές της κυβέρνησης θα μπορούσε να φανταστεί ότι η αναταραχή που έχει προκληθεί θα έφερνε τους αντιεξουσιαστές εναντίον της Εκκλησίας; Αν μη τι άλλο, διότι πρόκειται για δύο ομάδες που ίσως το μόνο κοινό σημείο που είχαν μεταξύ τους είναι πως δεν ήταν αρνητικά διακείμενες προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για τρίγωνο Εξαρχείων – Κουμουνδούρου – Αρχιεπισκοπής, αλλά οι δίαυλοι συνεννόησης προς τη μία και την άλλη πλευρά ήταν υπαρκτοί και πιστοποιήθηκαν στην πορεία. Από το σημείο αυτό μέχρι τις βόμβες μολότοφ στο προαύλιο της Μονής Πετράκη η απόσταση είναι σχετικά μεγάλη. Αν η κυβερνητική εκπρόσωπος έσπευσε να εγγυηθεί συλλήψεις, είναι γιατί εδώ και καιρό ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τις επιλογές του. Στο προκείμενο αυτό σημαίνει ότι τάσσονται εκ προοιμίου με τα ράσα.
Παρ’ όλ’ αυτά, ο πολλαπλασιασμός και η πύκνωση των περιστατικών προκαλούν ανησυχία. Η Εκκλησία, επί ηγεσίας του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, έχει αναδειχθεί σε φάρο αλλά και σταθεροποιητική δύναμη μέσα στη μεγάλη κοινωνική κρίση της τελευταίας εξαετίας. Το να καταστεί στόχος περιθωριακών στοιχείων από λόγους στρεβλής ιδεοληψίας θα ήταν τραγικό. Αλλά και σύμπτωμα της ατμόσφαιρας μισαλλοδοξίας και διχασμού, την οποία συνεχίζουν να εκλαμβάνουν ως εργαλείο πολιτικής τους οι κυβερνώντες. Ενώ οι συνθήκες απαιτούν αλληλεγγύη και ανάδειξη των στοιχείων εκείνων που μας ενώνουν και όχι που μας χωρίζουν μέχρι γενικευμένης διαλύσεως.
