Ενα βράδυ του Ιουνίου 2012 η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι και ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι διέκοψαν τις συζητήσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης για να δουν τον ποδοσφαιρικό αγώνα της Γερμανίας με την Ιταλία. Η Ιταλία κέρδισε εκείνο τον αγώνα, αλλά έχασε το τουρνουά από την Ισπανία.
Το αποτέλεσμα της Συνόδου στις Βρυξέλλες ήταν σχεδόν το ίδιο: ο Μόντι κέρδισε εκείνο τον αγώνα με τη Μέρκελ και απέφυγε ένα bailout για τις τράπεζες της χώρας του, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει η Ισπανία.
Τέσσερα χρόνια μετά, όμως, η Ισπανία παρουσιάζει ανάπτυξη διπλάσια από τον μέσο όρο της ευρωζώνης και οι διάδοχοι του Μόντι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας παραμένει πολύ μεγάλο για να αποτύχει και πολύ μεγάλο για να διασωθεί.
Ο 73χρονος Μόντι πάντως δεν έχει μετανιώσει. Σήμερα είναι πρόεδρος του Πανεπιστημίου Bocconi στο Μιλάνο και λέει ότι το σχέδιο διάσωσης και οι δρακόντειοι όροι που το συνόδευαν δεν θα είχαν αποτέλεσμα στην Ιταλία. Για αυτό, όπως λέει, έστρεψε τότε την προσοχή του στην αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων της Ιταλίας, αλλά και στο να πείσει τις Βρυξέλλες ότι εκείνο που χρειάζεται είναι ένα ταμείο διάσωσης τραπεζών που θα βοηθά απευθείας χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με προβλήματα, αντί να ζητούνται χρήματα από κυβερνήσεις οι οποίες είναι ήδη βεβαρημένες με μεγάλα χρέη.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι τράπεζες της Ιταλίας είναι τα 360 δισ. ευρώ κόκκινα δάνεια που έχουν. Αντίθετα, η Ισπανία ανέκαμψε μετά τη χορήγηση πακέτου βοήθειας 100 δισ. ευρώ το 2012. Η κατάσταση όμως δεν ήταν η ίδια. Το σημαντικό είναι ότι η υγεία των τραπεζών της Ιταλίας συνδεόταν ευθέως με τον ισολογισμό της Ρώμης αφού κατείχαν κρατικά ομόλογα της χώρας αξίας 244 δισ. ευρώ. Επίσης η υπόσχεση της ΕΚΤ τον Ιούλιο του 2012 να κάνει ό,τι χρειαστεί για να σώσει το ευρώ αντιμετώπισε δραστικά τον πυρετό που υπήρχε τότε στις αγορές ομολόγων.
© Bloomberg News
