Το μήνυμα είναι καθαρό. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνθηκολόγησε στην οικονομία, μπορεί να ενδίδει σε πράγματα που του είναι ξένα, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, αλλά κρατάει κάποιες αρχές. Το μήνυμα είναι τόσο σαφές όσο και ο κομιστής του, που πείθει με την πρωτοσυριζαϊκή του εμφάνιση –με ανάγλυφη πάνω του μια ζωή αφιερωμένη στο κόμμα –ότι μιλάει αρμοδίως για την ψυχή της Αριστεράς.

Ετσι, ως φωνή της κομματικής συνείδησης, ο Γιώργος Κυρίτσης υπερασπίζεται τα «ατομικά δικαιώματα». Αποτάσσεται τις «διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα». Επικαλείται το «δημοκρατικό τόξο». Και προτιμάει δέκα ενόχους ελεύθερους, παρά έναν αθώο στη φυλακή.

Πρόκειται ασφαλώς για ένα διαφωτιστικό κήρυγμα με το οποίο, όντως, καμία πολιτική δύναμη που θέλει να λέγεται δημοκρατική δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει.

Πρόκειται ταυτόχρονα και για μια πρόκληση να αντιπαραθέσει κανείς τις διακηρύξεις με τα τεκταινόμενα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Θα πρέπει να ήταν ενάμισης βασανιστικός χρόνος για έναν πολιτικό με τις ευαισθησίες του Κυρίτση. Κάποιος που φλέγεται για τα ατομικά δικαιώματα δεν μπορεί παρά να υπέφερε ακούγοντας μέλη της κυβέρνησης να προκαταλαμβάνουν από το βήμα της Βουλής τα αποτελέσματα εισαγγελικών ερευνών και ποινικών διώξεων.

Κάποιος που αγωνιά για το δημοκρατικό τόξο, θα πρέπει να ένιωσε κάπως άβολα ακούγοντας τον Πρόεδρο της Βουλής να υποδέχεται τις ψήφους της Χρυσής Αυγής. Θα πρέπει να απογοητεύτηκε που το κόμμα του ήταν πρόθυμο να αλλάξει το εκλογικό σύστημα με τη συμβολή των νεοναζί.

Δεν μπορεί παρά να ήταν είκοσι μαύροι μήνες για έναν δημοκράτη σαν τον Κυρίτση. Θα πρέπει να αισθάνθηκε βαθιά οδύνη όταν διάβασε ότι σκοπός της κυβέρνησής του είναι να ξεχωρίσει τους πολίτες ανάλογα με το τι ψήφισαν στο δημοψήφισμα. Οτι αποστολή της είναι να «ρίξει τα βάρη στους Μενουμευρωπαίους». Αυτό θα ήταν ο ορισμός μιας πολιτικής «φρονηματικού χαρακτήρα». Και τέτοιες διακρίσεις –που ο ίδιος ο Κυρίτσης πριν από τρεις μήνες προπαγάνδιζε –τις βδελύσσεται ο τωρινός Κυρίτσης.

Είναι άδικο να αντιμετωπίζει κανείς τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σαν sui generis περίπτωση. Δεν είναι. Εκφράζει όντως τον κοινό τόπο του κόμματός του, όταν μοιράζεται τις θεσμικές του αγωνίες. Εκφράζει μια πολιτική παράδοση που τσιμπολογάει από την κουλτούρα της δυτικής, φιλελεύθερης δημοκρατίας ό,τι ακούγεται ωραίο. Που καταχράται συνθηματολογικά έννοιες με τις οποίες παραμένει ασυμφιλίωτη –όπως τα ατομικά δικαιώματα.

Αυτές οι έννοιες εξατμίζονται μόλις αρχίσει κάποιος –όπως ο Κυρίτσης –να περιγράφει το κράτος που φαντάζεται. Ενα κράτος που οφείλει να «μεροληπτεί ταξικά» και φρονηματικά.

Ατομικά δικαιώματα; Δημοκρατικά τόξα; Βεβαίως. Είναι χρήσιμα όλα αυτά. Είναι σαν τις ατάκες του Ρουσσώ που ξεπατίκωσες από το γκουγκλ. Καρυκεύματα.

Τελευταία Νέα