ΠΡΟΣ το παρόν, η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Μετεωρίζεται. Στη Βρετανία, η ελίτ πήρε τα ηνία και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο στην υπόθεση του Βrexit. Στη Γαλλία, οι ιθύνοντες ξέρουν ότι οι νεκροί από τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι αθροιστικά λιγότεροι από όσους σκοτώνονται ετησίως σε αυτοκινητικά δυστυχήματα –αλλά το ερώτημα είναι αν η γαλλική κοινωνία θα αντέξει. Με άλλα λόγια, το σύστημα κρατάει την αναπνοή του, ελπίζοντας ότι η προεδρική εκλογή του 2017 δεν θα επιταχύνει τον δρόμο της Μαρίν Λεπέν προς την εξουσία. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η Χίλαρι φαίνεται να έχει ένα από ανέλπιστο ώς αξιοπρεπές δημοσκοπικό προβάδισμα έναντι του Τραμπ που αρνείται να εναρμονιστεί με ένα κλασικό προεδρικό προφίλ υποψηφίου.

Και στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα, οι κυβερνώντες –ή μάλλον το νευραλγικό κέντρο της κυβέρνησης που βρίσκεται στο Μαξίμου –προετοιμάζονται για τον μακρύ και δύσκολο χειμώνα του 2016-17. Οι πρόδρομοι δείκτες της πολιτικής είναι όλοι αρνητικοί. Πρώτα πρώτα θα έχουμε από 18 Αυγούστου παγωμάρα καθώς έρχονται τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ. Ακολουθούν πιο διευρυμένες –από την περίπτωση του ΕΚΑΣ –περικοπές στις συντάξεις. Η μείωση των εξαγωγών και η υποχώρηση της καταναλωτικής ζήτησης ενισχύουν το σενάριο της συνεχιζόμενης ύφεσης. Στο μεταξύ, ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού τα δημόσια έσοδα δείχνουν να μπαίνουν σε τροχιά υστέρησης. Φαίνεται από τη σιωπηλή απελπισία με την οποία οι αριθμογνώστες του οικονομικού επιτελείου αναζητούσαν πόρους σε έναν πιο τσιμπημένο ΕΝΦΙΑ ή σε πρόστιμα-μαμούθ για κρυμμένα κεφάλαια. Το ξεσκαρτάρισμα των κόκκινων δανείων των τραπεζών θα προκαλέσει πρόσθετο πόνο στην αγορά και ίσως άνοδο τής –στάσιμης αλλά υψηλής –ανεργίας. Ολα αυτά τροχίζουν τον δημοσιονομικό κόφτη για τον ερχόμενο Μάιο, ενώ προκύπτουν σε μια συγκυρία όπου η ιστορία έρωτος της ελληνικής κοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα έχει σαφώς ξεθυμάνει. Εντάξει –αρκετοί ψάχνονται μέσα στην απογοήτευσή τους. Κι αν υπάρχει ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα –που θα υπάρξει σίγουρα –αυτό δεν εκφράζεται προς το παρόν τρανταχτά από κάποιο κόμμα ή κάποιον πολιτικό. Αλλά οι δημοσκοπήσεις είναι αρνητικές για την κυβέρνηση –και στο Μαξίμου το ξέρουν.

Πώς υπολογίζουν να αντιδράσουν; Με πολιτική και με αναδιάρθρωση αυτού που αντιλαμβάνονται ως σύστημα. Περισσότερα για το πρώτο σε λίγο. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, αυτό διεκπεραιώνεται πολλαπλά, δηλαδή με τηλεοπτικές άδειες και διώξεις, με ιδιωτικοποιήσεις και δημοπρασίες που ιχνογραφούν την αιώνια προσπάθεια κάθε νέας εξουσίας να δημιουργήσει τα λεγόμενα νέα τζάκια. Από εκεί και πέρα η κυβέρνηση κάνει πολιτική από άκρου εις άκρον. Ξαναπαίζει –πρώτη φορά μετά τον Φεβρουάριο του 2015 όταν τα ‘σπασε με τους ξένους –ευρωπαϊκό χαρτί. Καλεί τους Νοτίους στην Αθήνα και ανοίγει θέμα χρέους –ακόμη και με ανάρτηση του Πρωθυπουργού στο facebook με αποδέκτη το Βερολίνο. Στο εσωτερικό, η συνταγματική αναθεώρηση μπορεί να αποδειχθεί χαρτί καμένο εκ προοιμίου. Οι καραμανλικοί δεν φαίνεται να παίζουν την παρτίδα ενός προέδρου εκλεγόμενου απευθείας από τον λαό με υπερεξουσίες. Το πάνω χέρι έχει έτσι κι αλλιώς η επόμενη Βουλή. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας πήρε αυτό που ήθελε με την απλή αναλογική. Θύμισε στιγμιαία στον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι αριστερό κόμμα κι έφτιαξε το στόρι της παρένθεσης Μητσοτάκη αν χαθούν οι εκλογές. Την ίδια ώρα όμως η συμπολίτευση δείχνει αρκετά σταθερά δομημένη επάνω στην αναγκαστική συμβίωση με τον Καμμένο ενώ υπάρχει και το –άδηλου βάθους –φλερτ με τον Βασίλη Λεβέντη.

Με τούτα και μ’ εκείνα, ο χειμώνας μπορεί κοινοβουλευτικά να βγει –άντε να έχει και πολιτικό καρύκευμα. Ωστόσο, στο πεδίο της οικονομίας οι οιωνοί επιμένουν ότι θα δούμε το τέλος του μύθου που λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ.