«Πήρα το αίμα μου πίσω»

Η Αννα Κορακάκη κρατούσε μια χρυσή σφαίρα στη θαλάμη του πιστολιού της και το βράδυ (για την Ελλάδα) της Τρίτης πυροβόλησε και πέτυχε έναν ξεχωριστό στόχο: ολυμπιονίκης και δεύτερο μετάλλιο στην ίδια διοργάνωση!

Λίγα λεπτά αργότερα η ελληνίδα αθλήτρια θα λύγιζε από τη συγκίνηση, ψιθυρίζοντας τον εθνικό ύμνο στο βάθρο.

Οι στιγμές στα αποδυτήρια του ολυμπιακού κέντρου σκοποβολής του Ρίο ήταν συγκλονιστικές. H Aννα με τον πατέρα της, μια αγκαλιά!

«Δεν είναι όνειρο, να σε τσιμπήσουμε για να σιγουρευτείς;».

«Οχι άλλα τσιμπήματα, φτάνει. Από εδώ και πέρα πλέον θέλω μόνο χάδια» λέει ικανοποιημένη που μια προετοιμασία χρονοβόρα έφτασε στο τέλος με τον καλύτερο τρόπο.

«Ζω πραγματικά μοναδικές στιγμές, αλλά πάνω απ’ όλα νιώθω συγκινημένη και υπερήφανη από τα μηνύματα που έχω λάβει από όλα τα μέρη του κόσμου, όπου υπάρχει ελληνισμός» μας λέει συγκινημένη λίγο μετά το τηλεφώνημα με τη μητέρα της Φωτεινή και τον αδελφό της (επίσης σκοποβόλο!) Διονύση.

«Δεν κατάλαβα τι μου έλεγαν· άκουγα κραυγές ενθουσιασμού και κλάματα χαράς. Είναι μοναδικές οι στιγμές και θα ήθελα να τους έχουμε εδώ μαζί μας» προσθέτει στην «Ομάδα» η χρυσή ολυμπιονίκης μας που γράφει ιστορία ως η πρώτη Ελληνίδα που κατακτά δύο μετάλλια σε μία ολυμπιακή διοργάνωση, επίτευγμα που είχαμε να δούμε από το μακρινό 1912 στη Στοκχόλμη από τον Κώστα Τσικλητήρα. Ενώ χρυσό μετάλλιο είχαμε να κατακτήσουμε από τους Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, με το τελευταίο να είναι αυτό της Φανής Χαλκιά.

ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ. Τον περασμένο Φεβρουάριο η Αννα Κορακάκη στέφθηκε πρωταθλήτρια Γερμανίας με τη Ρότενμπουργκ, καθώς είναι μία από τους επίλεκτους αθλητές και αθλήτριες που επιλέγουν οι γερμανικοί σύλλογοι (εκ των κορυφαίων στον κόσμο) για την ενίσχυσή τους.

Η μοίρα το έφερε να βρεθεί αντιμέτωπη στον τελικό με τη Γερμανίδα Μόνικα Καρς. Το γρήγορο 6-0 της ελληνίδας πρωταθλήτριας (πήρε και τα τρία πρώτα σετ βολών που το καθένα δίνει δύο πόντους) την έφερε αγκαλιά με το χρυσό, αφού ήθελε πλέον μία ισοπαλία στα επόμενα τρία σετ για να νικήσει (στους επτά πόντους). Η αντίπαλός της όμως πήγε τον τελικό στα… πέναλτι, όπου οι Γερμανοί δεν χάνουν ποτέ –ή μήπως όχι;

«Σκεφτόσουν τον πατέρα σου;».

«Προσπαθούσα να είμαι μόνο συγκεντρωμένη στον στόχο, φοβόμουν όμως μην πάθει και τίποτα» προσθέτει το 20χρονο κορίτσι από τη Δράμα, που διακρίνεται για το αγωνιστικό του πείσμα, το οποίο πολλές φορές σπάει τα νεύρα του πατέρα και προπονητή της Τάσου.

«Της λες, έχεις λάθος στάση σώματος, και σου απαντάει, μια χαρά είμαι. Αγύριστο κεφάλι, αλλά μετά καταλαβαίνει το λάθος της. Στα δέκα μέτρα, αν είχε τοποθετήσει σωστά το σώμα της, θα είχε πάρει το χρυσό» λέει με σιγουριά ο μέντορας της Αννας, που αναγκαστικά έχει βρει κώδικα συνεννόησης για να επικοινωνούν μέσα στον αγώνα. «Αν πρέπει να κάνει λίγο αριστερά, κουνάω προς τα εκεί το κεφάλι μου, αλλιώς αντίθετα» λέει ο πατέρας της που το 2012 έχασε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου από τις λεπτομέρειες. «Αναγκάστηκα να ρίξω γρήγορα τις τελευταίες σφαίρες για να τρέξω να δω την Αννα που αγωνιζόταν στη διπλανή αίθουσα!Ξέρετε, επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι όπως πρέπει μαζί της ως προπονητής γιατί δεν μου το έχει εξασφαλίσει η Ομοσπονδία, προσπαθώ τουλάχιστον να το κάνω ως αθλητής» προσθέτει ο μέντοράς της, που είχε τη χαρά σε κάποιους αγώνες να αγωνιστούν μαζί ως δίδυμο.

Ο Τάσος, όταν κατάφερε να την αποσπάσει από τον στίβο που η Αννα λάτρευε (έκανε σπριντ, 60 μέτρα, αλλά ύστερα από έναν τραυματισμό αναγκάστηκε να εγκαταλείψει) και την έπεισε να τον ακολουθήσει στη σκοποβολή, μέσα του πίστευε ότι θα ζήσει τις χρυσές στιγμές και επιβεβαιώθηκε.