Αναζήτηση
Το ζήσαμε κι αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ να κραδαίνει δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» που αναφέρεται στην «εντυπωσιακή εκτίναξη της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας» και η Νέα Δημοκρατία να απαντάει με τη σκληρή καθημερινότητα των Ελλήνων.
Είναι προφανές πως αν θες να αλιεύσεις δημοσιεύματα που εξυπηρετούν είτε το αφήγημα Τσίπρα είτε το αφήγημα Μητσοτάκη, μπορείς να το κάνεις με ευκολία.
Από το περσινό φθινόπωρο ήταν κοινός τόπος πως θα έχουμε μικρή ανάταξη το δεύτερο εξάμηνο του 2016. Ακόμη και συντηρητικοί οικονομολόγοι ή αναλυτές το περιέγραφαν (όπως ο Μάρτιν Γουλφ).
Από την άλλη πυκνώνουν και δημοσιεύματα επίσης του διεθνούς Τύπου που δεν βλέπουν ακριβώς ανάταξη, αλλά βάθεμα της ύφεσης.
Την Κυριακή, παραμονή Παναγιάς, ο Λάρι Ελιοτ στην «Γκάρντιαν» έγραψε για την ελληνική κρίση και μόνο αισιόδοξος δεν ήταν για το ξέφωτο που όλοι μας αναζητούμε.
Αν όμως υπάρχουν οι αριθμοί –που και η ΝΔ επί Σαμαρά επικαλούνταν -, υπάρχουν και οι άνθρωποι. Και μερικά στοιχεία δεν χρειάζονται ίσως κανένα δημοσίευμα για να επιβεβαιωθούν.
Το έτος θα κλείσει αρνητικά. Αν δεν είχαμε νέους φόρους, θα είχαμε τη σχετική άνοδο που είχαμε ήδη στο δεύτερο εξάμηνο του 2014. Η σχετική πάντως ώθηση στο δεύτερο εξάμηνο του 2016 θα έλθει από τον τουρισμό.
Ακόμη πάντως κι αν σημειωθεί οριακή άνοδος –στο πιο αισιόδοξο σενάριο -, θα έχουμε κάτι πιο μελαγχολικό. Ο κόσμος έχει συνηθίσει σε μισθούς 400-500 ευρώ.
Επίσης, σύμφωνα με τη λογική όλου του φιλευρωπαϊκού τόξου, ανάπτυξη είναι ένα ισχνό μέγεθος που απλώς εκπορεύεται από ΕΣΠΑ και ανακατανομή της επισφαλούς εργασίας. Κάτι ακόμη χειρότερο: τείνει να λάβει φυσικά χαρακτηριστικά το επίπεδο της ανεργίας: 23,52% τον Μάη του 2016. 23,48% τον Απρίλη του 2016.
Η ανάπτυξη όμως δεν μετριέται μόνο στο κομμάτι του ΑΕΠ. Εχει και κοινωνικές παραμέτρους.
Σήμερα καμία πολιτική δύναμη δεν φαίνεται να έχει σχέδιο ανάταξης πραγματικής. Ισως και το ίδιο το σχήμα της ευρωζώνης που κάποτε πριμοδοτούσε περισσότερο με τα ΚΠΣ τα Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων, σήμερα να έχει κάνει στροφή στις ιδιωτικές επενδύσεις (που σημαίνει χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης).
Αρα είναι ασφυκτικό το όλο κάδρο με έναν μόνο Ντράγκι να παλεύει ως «γητευτής της Φρανκφούρτης», με τις ποσοτικές χαλαρώσεις και με όλους τους γύρω Ευρωπαίους να παραμένουν γοητευμένοι από το μέγα σφάλμα της συμπίεσης του εργατικού κόστους.
Σε λίγες εβδομάδες στη ΔΕΘ θα δούμε το επαναλαμβανόμενο σόου παροχών – εξαγγελιών – σκληρού ροκ. Κανείς –πιθανώς –δεν θα αγγίξει τον σκληρό πυρήνα των προβλημάτων. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα αναπαράγει τον παρασιτισμό, τη φορολεηλασία και την ευρωυποταγή στο μοντέλο «Γερμανία – Νότος» 5-0. Τα ξέφωτα θέλουν σχέδιο.
