Τότε δεν είχα μπει καν στη σχολή, δεν ήξερα αν θα καταφέρω κάτι στο θέατρο και αν θα μπορέσω να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο. Ταυτόχρονα δεν ήξερα να βλέπω θέατρο. Πήγαινα σε παραστάσεις της Βουγιουκλάκη, του Ληναίου και της Φωτίου. Είχα ήδη αποτύχει στις πρώτες μου εξετάσεις, όχι μόνο στο Εθνικό, αλλά σε όλες τις δραματικές σχολές όπου είχα δώσει. Δεν με είχαν πάρει πουθενά. Και αυτή η παράσταση με έκανε να πω «θα προσπαθήσεις για αυτόν τον λόγο, επειδή υπάρχουν και τέτοιες παραστάσεις».

Με έναν τρόπο γνώρισα την ηθοποιό Μαρία Κατσιαδάκη και εκείνη μου είπε να πάω να δω Λευτέρη Βογιατζή. Ετυχε, λοιπόν, να σκηνοθετεί τη «Νύχτα της κουκουβάγιας». Οταν είδα την παράσταση, σκέφτηκα ότι όχι μόνο θέλω να κάνω θέατρο, αλλά θέλω να κάνω αυτό το θέατρο. Ηταν η πρώτη φορά που δεν έβλεπα ανθρώπους να υποκρίνονται, να προσπαθούν να κοροϊδέψουν, αλλά ανθρώπους που είχαν μπει στον κόσμο του Λευτέρη και ήταν χαμένοι μέσα σ’ αυτόν. Θυμάμαι ότι είπα, εδώ γίνεται κάτι άλλο, δεν είναι το θέατρο που ξέρω, και αυτό με έκανε να θέλω να ψάξω ακόμα πιο βαθιά τα πράγματα και να αποφασίσω ότι θέλω να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο.

Μου άρεσε που μπήκα στον κόσμο της οδού Κυκλάδων που σε κάνει να νιώθεις ότι συμμετέχεις κι εσύ εκεί. Οπως είναι στα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας που σε κάνουν να νιώθεις μέσα σε αυτά, να είσαι μέρος τους. Θυμάμαι μάλιστα, επειδή αυτή η παράσταση είχε να κάνει πολύ με τον θάνατο, ότι ήταν σαν να ένιωθα τον θάνατο κοντά μου. Και είπα ότι αυτή την ποιότητα εμπειρίας θέλω να προσφέρω και εγώ στον κόσμο –είναι κάτι που με έχει στοιχειώσει μέχρι τώρα. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και από αυτό υποφέρω ακόμα. Καμιά φορά λέω στον εαυτό μου ότι δεν πετυχαίνω αυτό που πέτυχε «Η νύχτα της κουκουβάγιας».

Είναι κάτι τρομερά δύσκολο, γι’ αυτό και χρησιμοποιώ το ρήμα «στοιχειώσει». Νιώθω ότι δεν κάνω ό,τι εκείνη η παράσταση και αισθάνομαι άσχημα. Το γεγονός ότι πάω κάθε βράδυ να παίξω θέατρο, κάνω τη δουλειά του ηθοποιού, αλλά βλέπω ότι δεν εξασκώ το επάγγελμα για τον σκοπό που έχει εφευρεθεί το θέατρο. Το αίσθημα αυτό ξεκινά από την παράσταση του Λευτέρη. Γιατί μέχρι τότε έβλεπα θέατρο και ξαφνικά είδα αυτό. Κατάφερα να γνωρίσω τον Λευτέρη Βογιατζή και να καταλάβω καλύτερα τι είχε στο μυαλό του όταν έφτιαχνε αυτή την παράσταση. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κατάλαβε ο καθένας μας από αυτόν τον άνθρωπο να το μετασχηματίσει και να κάνει κάτι παρόμοιο. Εκείνη η εποχή ήταν μια χρονιά μεγάλης αλλαγής για μένα, με την έννοια ότι έψαχνα τι είναι αυτό που κάνω λάθος και σίγουρα με αυτή την παράσταση κάτι κατάλαβα.

Τελευταία Νέα