Το να περπατήσει ή και να κολυμπήσει κανείς στη φημισμένη Κοπακαμπάνα του Ρίο αποτελεί για πολλούς ανά τον κόσμο ένα άπιαστο όνειρο ζωής.
Ενας Ελληνας που έχει τιμήσει όσο λίγοι το εθνόσημο θα έχει την ευκαιρία όχι απλώς να βρεθεί ίσως στην πιο διάσημη παραλία του κόσμου αλλά και να κολυμπήσει εκεί τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του!
«Απίστευτο μου φαίνεται, αλλά είδες πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Κολύμπι στην Κοπακαμπάνα και τέλος» λέει στην «Ομάδα» ο Σπύρος Γιαννιώτης που σήμερα (15.00) θα δώσει την τελευταία του παράσταση ύστερα από πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες, εκατοντάδες χιλιόμετρα, δεκάδες διακρίσεις και μετάλλια, παγκόσμια πρωταθλήματα και την αγάπη του κόσμου. Τι απομένει;
ΕΝΑΣ ΣΤΟΧΟΣ. «Μα ένα ολυμπιακό μετάλλιο» λέει χαμογελώντας, το μετάλλιο που «άγγιξε» πριν από τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο μένοντας 4ος στον τελικό της μαραθώνιας κολύμβησης και συγκλονίζοντας με το ξέσπασμα και τη συγγνώμη του στις δηλώσεις του μετά.
Στο Πεκίνο ήταν πιο άπειρος, στο συγκεκριμένο αγώνισμα έφαγε τις σπρωξιές του και έμεινε αρκετά πίσω, ενώ στο Σίδνεϊ το 2000 και στην Αθήνα το 2004 κολυμπούσε στην κλειστή πισίνα ακόμα φθάνοντας μάλιστα και σε δύο τελικούς μέσα στην πατρίδα του, στα 1.500 ελεύθερο (5ος με πανελλήνιο ρεκόρ) και στα 400 ελεύθερο (7ος). Ο μοναδικός κολυμβητής μας με παρουσία σε τόσους τελικούς κολύμβησης σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
«Είναι ένα απωθημένο κατά κάποιον τρόπο το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς, αφού έχω κερδίσει αντίστοιχα σε όλα τα άλλα. Ομως δεν θα τρελαθούμε κι αν δεν έρθει. Ειλικρινά πάντως δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι θα είναι η τελευταία κούρσα της καριέρας μου» λέει ο πρωταθλητής μας, που δεν πρόκειται να αφήσει το νερό ούτε στις διακοπές.
«Κερκυραίος είμαι, είναι δυνατόν να μην πάω στο πιο όμορφο νησί και να μην μπω στη θάλασσα; Από πέντε χρονών παιδάκι λάτρευα το κολύμπι και ας είναι ένα μοναχικό άθλημα. Αλλά κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει εδώ. Κακά τα ψέματα, αν τα νερά είναι πολύ ήρεμα έχω μειονέκτημα απέναντι σε αντιπάλους πολύ νεότερους, ακόμα και κατά δέκα χρόνια.
Ομως με λίγη φουρτούνα και πολύ ρεύμα, με όπλο την εμπειρία όλα γίνονται» προσθέτει ο Σπύρος Γιαννιώτης που με τον προπονητή (και κουμπάρο) του Νίκο Γέμελο θα πάνε μάλλον όπως όλα δείχνουν σε μια πιο επιθετική τακτική και όχι τόσο σε στάση αναμονής.
ΠΙΟ ΗΡΕΜΟΣ. «Στο Λονδίνο ένιωθα πίεση πριν από τον αγώνα και αυτό μου βγήκε. Τώρα είμαι πολύ πιο ήρεμος και έτοιμος για το καλύτερο. Μέσα από το open water ξαναγεννήθηκα και βρήκα νέο κίνητρο πριν από λίγα χρόνια» εξομολογείται.
Δεν φοβάται κανέναν αντίπαλο, απλώς υπολογίζει ιδιαίτερα τους Αμερικανούς Τζόρνταν και Βιλμόσκι, τον Ολλανδό τον Γουίτμαν, τον Γάλλο Ολιβιέ, τον Ιταλό Ρουφίνι και τη μεγάλη έκπληξη του Λονδίνου τον Τυνήσιο Μελούλι.
«Θεωρώ ότι στις δύο πρώτες στροφές, στα 10 χιλιόμετρα (η διαδρομή είναι στα 2,5 και οι αθλητές θα γυρίσουν τρεις φορές) θα φανεί μια ξεκάθαρη εικόνα της εξέλιξης του αγώνα» λέει ο πρωταθλητής μας που πριν από λίγο καιρό στην τελευταία του εμφάνιση στην πισίνα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στο κολυμβητήριο του Αλίμου γνώρισε μια ανεπανάληπτη αποθέωση από τον κόσμο.
Ρομαντικός, ονειροπόλος, παθιασμένος, ο Σπύρος Γιαννιώτης ετοιμάζεται να δώσει την τελευταία του παράσταση και όλη η Ελλάδα θα είναι στο πλάι του, για να του πει πολύ απλά: «Thanks for the memories» (ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις) που λένε και οι Αμερικανοί.
«Η αγάπη του κόσμου δεν εξαργυρώνεται με τίποτε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό μετάλλιο που κρατάω στην καρδιά μου και το έχω πάντα μαζί μου. Εύχομαι να μπορώ να εμπνεύσω τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με την κολύμβηση γιατί αυτό που με σκοτώνει είναι μια πονεμένη ιστορία που θέλει τη χώρα μας να είναι σταθερά μέσα στις πρώτες σε πνιγμούς. Είναι τραγικό».
