Το σκληρό πρόσωπο της Μαφίας
«Σκοτεινές ψυχές»: Η ταινία του Φραντζέσκο Μούντζι (που βραβεύτηκε με επτά βραβεία Ντονατέλο (το ιταλικό αντίστοιχο των Οσκαρ) αφαιρεί από το είδος του μαφιόζικου έπους όλη τη γοητευτική του γραφικότητα, κρατώντας τα απολύτως απαραίτητα για να κινηθεί η δράση, κάπου στην ιταλική επαρχία. Εκεί ο νεαρός Λέο (που περιφρονεί τον πατέρα του ενώ αντίθετα θαυμάζει τους δύο μαφιόζους θείους του και τον αστικό τρόπο ζωής τους) βάζει στο μάτι ένα τοπικό μπαρ μιας αντίπαλης οικογένειας, ανακινώντας μια βεντέτα τριών γενεών. Το επιμύθιο δεν θα μπορούσε παρά να είναι τραγικό, ο σκηνοθέτης όμως φροντίζει να καταγράψει σε φιλμ τη μακρά εκείνη αλυσίδα που ενώνει τις καταβολές μιας κοινωνίας με το κυνικό αδιέξοδο μιας άλλης, σύγχρονης, πολιτισμένης, αλλά εξίσου κυνικής.
Βαθμοί: 7
Ενα κλασικό νουάρ
«Ξημερώνει»: Το υπέροχο αυτό νουάρ (που προβάλλεται σε επανέκδοση με νέες ανανεωμένες κόπιες), γυρισμένο το 1939, αρκεί για να μας θυμίσει το μυθικό περίβλημα ηθοποιών που σήμερα δυστυχώς μοιάζουν ξεχασμένοι από τις νεότερες γενιές των κινηματογραφόφιλων: ο Ζαν Γκαμπέν δίνει μια συνταρακτική ερμηνεία στον ρόλο του Φρανσουά που, στα πρώτα πλάνα της ταινίας, δολοφονεί τον Βαλεντίν και κλειδώνεται στο δωμάτιό του, στην κορυφή του κτιρίου. Και ενώ το πλήθος συγκεντρώνεται (μαζί, φυσικά με τις αστυνομικές δυνάμεις), ο ήρωας ανατρέχει νοερά στο παρελθόν που τον οδήγησε εκεί σε μια τραγική ιστορία αγάπης και προδοσίας που διατηρεί ατόφια τη δύναμή της μέχρι σήμερα.
Βαθμοί: 8
Επιστροφή στα 80s
«Ολοι θέλουν από λίγο!»: Στις αρχές της φιλμικής του καριέρας, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ είχε φιλμάρει το «Dazed and confused», μια ιστορία ενηλικίωσης στα 70s. Εδώ, δείχνει να επαναλαμβάνει το ίδιο κωμικών αποχρώσεων πείραμα, μόνο που τόπος δράσης είναι η δεκαετία του ’80, με μια παρέα πρωτοετών κολεγιόπαιδων που έρχεται σε επαφή με τις κλίκες των αμερικανικών πανεπιστημίων και την ξέφρενη ζωή, όπου η σαφέστατη βιωματική σχέση του σκηνοθέτη με την εν λόγω περίοδο δίνει πνοή σε ένα φιλμ γλυκόπικρο, «άναρχο» και – για όλους αυτούς τους λόγους – απολαυστικό.
Βαθμοί: 6
Η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς
«Η βασίλισσα της ερήμου»: Η αληθινή ιστορία της Γερτρούδης Μπελ, συγγραφέως, αρχαιολόγου αλλά και απεσταλμένης των μυστικών υπηρεσιών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή των αρχών του 20ού αιώνα θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια καθηλωτική φιλμική εμπειρία αλλά, παραδόξως, στα χέρια ενός μάλλον αδιάφορου Βέρνερ Χέρτσοκ (το όνομα του οποίου πιθανότατα προσείλκυσε τα μεγάλα ονόματα – Νικόλ Κίντμαν, Ρόμπερτ Πάτινσον) καταντά μια άκρως αποκαρδιωτική σαπουνόπερα. Θα τρίβετε τα μάτια σας.
Βαθμοί: 2
Υπέροχο καρτούν
«Μπάτε σκύλοι αλέστε»: Τι κάνουν τα κατοικίδιά σας όταν κλείνετε την πόρτα; Πάνω σ’ αυτή την ιδέα, ο Κρις Μελεντάντρι εμπνεύστηκε μια πολύ αστεία ιστορία τετράποδων που από τη θαλπωρή των διαμερισμάτων τους στην καρδιά του Μανχάταν βρίσκονται ξαφνικά στους δρόμους της Νέας Υόρκης αναζητώντας δυο φίλους τους που παγιδεύονται από τον μπόγια της περιοχής. Τα φαρσικά στιγμιότυπα αφθονούν, ενώ το σενάριο εστιάζει στις προκύπτουσες ξεκαρδιστικές αντιθέσεις σε ένα φιλμ που δεν λειτουργεί ως φορέας νοημάτων όπως συμβαίνει, ας πούμε, με τα φιλμ της Pixar. Λειτουργεί όμως στην εντέλεια.
Βαθμοί: 7
Επίσης: Στη γαλλική ρομαντική κομεντί «Η αγάπη είναι ένα θαύμα» (με τους Βιρζινί Εφιρά και Μπενζαμίν Λαβέρν), νεαρή χήρα χτυπά με το αυτοκίνητό της τον Πιερ, πάσχοντα από το σύνδρομο Asperger, ενώ στη «Μέρα της Βαστίλλης» ένας μικροαπατεώνας (Ρίτσαρντ Μάντεν) κλέβει τη λάθος τσάντα μπαίνοντας στο στόχαστρο της Ιντερπόλ αλλά και τρομοκρατών, που τον θέλουν νεκρό. Δυστυχώς οι δημοσιογραφικές προβολές μάς βρήκαν στην καλοκαιρινή μας άδεια.
