[Διαστάσεις] Δηλητήριο

O Πύρρος Δήμας αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν υπήρξε μόνο ένας εξαιρετικός και άμεμπτος αθλητής, που χαιρόσουν να τον βλέπεις να αγωνίζεται. Είναι κι ένας μοναδικού ήθους άνθρωπος. Ευγενής, χαμογελαστός, καλοσυνάτος, έτοιμος να μιλήσει και να βοηθήσει οποιονδήποτε πιτσιρικά τον πλησιάσει και του ζητήσει μια συμβουλή. Και πάνω απ’ όλα, έντιμος. Ντόμπρος, σπαθί, πώς το λένε.

Η άσκηση κριτικής είναι, φυσικά, δημοκρατικό δικαίωμα. Το να ισχυριστείς όμως ότι ο Πύρρος Δήμας είναι ένας αργόμισθος που αγωνιζόταν μια – δυο φορές κάθε τέσσερα χρόνια για την «τιμή της παρτίδος» του (ναι, της παΡΤίδος του!) φανερώνει είτε άγνοια είτε βλακεία. Ή, το πιθανότερο, και τα δύο. Και το να τον κατηγορήσεις ότι «νοίκιασε το όνομά του στο ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα στη χειρότερη περίοδό του», δύσκολα συγκαλύπτει τον φανατισμό. Αν ο Πύρρος είχε συνεργαστεί με το σωστό κόμμα –δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ -, αν είχε ψηφίσει Οχι στο δημοψήφισμα, προφανώς οι σημερινοί επικριτές του θα τον αποθέωναν. Αλλά παρέλειψε, ο άθλιος, να ζητήσει τη γνώμη τους.

Σ’ αυτόν τον τόπο πάντοτε τρωγόμασταν. Η ενότητα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας. Σε μερικά χωριά, τα καφενεία είναι ακόμη χωρισμένα στα δύο, τα «δεξιά» και τα «αριστερά». Ολα αυτά όμως είναι κατάλοιπα του Εμφυλίου. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε νέες, οργανωμένες, στοχευμένες, επίσημες και θεσμοποιημένες επιθέσεις εναντίον προσώπων για καθαρά ιδεολογικούς λόγους. Ποτέ μέχρι σήμερα ένα «συστημικό» κόμμα δεν καλλιεργούσε με τόσο μεθοδικό τρόπο το μίσος και τον διχασμό. Και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς.

Υπό άλλες συνθήκες, ο έλληνας ολυμπιονίκης –ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του –θα μπορούσε να αντιδράσει με περιφρόνηση: γιατί να κάνει ευρύτερα γνωστούς ανθρώπους που στην καλύτερη περίπτωση δεν τους γνωρίζουν παρά οι θυρωροί των πολυκατοικιών τους; Τα πράγματα όμως έχουν γίνει πια πολύ σοβαρά. Οι ύβρεις, οι προσβολές και τα υπονοούμενα δεν μπορεί να μένουν άλλο αναπάντητα. Το δηλητήριο απλώνεται, δεν περιορίζεται πια στους κύκλους των πολιτικών, αγγίζει αθλητές, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, σκιτσογράφους. Η κοινωνία των πολιτών πρέπει να αντιδράσει.

Και να μην ξεχνιόμαστε: η σιωπή είναι συνενοχή.