Το θαλάσσιο πέρασμα ανάμεσα στην Τήνο και στη Μύκονο το λένε Τσικνιά. Υπάρχουν ρεύματα εκεί και ακόμη και με μπουνάτσα βγάζει καιρό και κύμα. Στην αρχαιότητα λέγανε ότι όποιος κατόρθωνε να το περάσει κολυμπώντας γινόταν αθάνατος. Ο Τσικνιάς είναι μικρότερη απόσταση από τα 10 χιλιόμετρα που κολύμπησε σε ανοιχτή θάλασσα ο Σπύρος Γιαννιώτης. Γύρω από τη Σύρο, την Πάρο, την Ανδρο –όπως και από τα περισσότερα νησιά της Μεσογείου –υπάρχουν αντίστοιχα περάσματα και βραχονησίδες που ο θρύλος λέει ότι όποιος τις διαπλεύσει αποκτά υπερφυσικές ιδιότητες. Ιστορική αναφορά, απότοκο της φαντασίας των ναυτικών ή της ανάγκης των νησιωτών να προσδώσουν ιστορικότητα στον τόπο τους, αυτοί οι θρύλοι πιστοποιούν τον αταβικό θαυμασμό και σεβασμό για όσους κολυμπούν στις ανοιχτές θάλασσες. «Για να κολυμπήσεις στ’ ανοιχτά», θυμάμαι να λέει ένας καπετάνιος θείος μου, «δεν φτάνει να βγάλεις μόνο τα ρούχα σου. Πρέπει να πετάξεις από πάνω σου και τις μικροψυχιές σου».
Θα τον καμάρωνε προχθές τον Γιαννιώτη αυτός ο γεροναυτικός. Οχι μόνο για το μετάλλιό του αλλά κυρίως γιατί απεκδύθηκε σθεναρά της μικροψυχίας να κάνει ένσταση για την οριακή νίκη του Ολλανδού. Ενας Ελληνας νέας κοπής που αφήνει πίσω το εθνικό κουσούρι της συμπλεγματικής καταφυγής σε κάποια αόριστη συμπαντική αδικία εις βάρος του. Σε αντιδιαστολή με τον, αν και νέο, παλιακό Πρωθυπουργό μας που άρχισε πάλι να τάζει ανέφικτες αποζημιώσεις. Τι χαώδης διαφορά ανάμεσα στο να υπόσχεσαι μια νίκη που δύσκολα θα κερδίσεις και στο να υπόσχεσαι έναν αγώνα που ξέρεις ότι δεν μπορείς να δώσεις.
