Αναζήτηση
«Αυτή τη στιγμή θέλω να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τα παιδιά μου. Εχουν ακόμη δύο εβδομάδες διακοπές πριν από το άνοιγμα του σχολείου και θα έχω την ευκαιρία να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να απολαύσω μαζί τους όλο τον χειμώνα». Είναι η εξομολόγηση του χρυσού ολυμπιονίκη στο ομαδικό περσούτ με την ομάδα της Βρετανίας σερ Μπράντλεϊ Γουίγκινς, ο οποίος στη σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του –πέμπτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και όγδοο συνολικά σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες, που αποτελεί ρεκόρ για τη χώρα του –σκέφτηκε αυτό που έλειψε στον ίδιο περισσότερο από καθετί: την ανάγκη της πατρικής φιγούρας.
Ο 36χρονος ποδηλάτης, ο οποίος ξεπέρασε σε μετάλλια (όχι όμως και σε χρυσά, αφού έχει έξι) τον σπουδαίο σκωτσέζο ολυμπιονίκη σερ Κρις Χόι, γεννήθηκε στη Γάνδη από αυστραλό πατέρα και βρετανίδα μητέρα, ωστόσο η πρώτη συνάντηση με τον πατέρα του πραγματοποιήθηκε όταν είχε ήδη γίνει 19 ετών! Ο Γκάρι Γουίγκινς –διάσημος ποδηλάτης στην εποχή του, είχε άστατη ζωή, τον συνόδευε η φήμη ότι προμήθευε τους συναθλητές του με αμφεταμίνες και είχε μάλιστα κακό τέλος καθώς βρέθηκε νεκρός έπειτα από καβγά σε ένα πάρτι –εγκατέλειψε την οικογένειά του όταν ο γιος του ήταν δύο ετών. Με κάποιο μαγικό τρόπο όμως του κληροδότησε το πάθος για την ποδηλασία, το οποίο πυροδότησε η μητέρα του όταν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης το 1992 φώναξε τον πιτσιρικά να παρακολουθήσουν στην τηλεόραση το αγώνισμα, στο οποίο κάποτε αρίστευε ο μπαμπάς του.
Αυτό ήταν! Από το επόμενο λεπτό ο Μπράντλεϊ Γουίγκινς θυμάται τη ζωή του πάνω σε δύο τροχούς και η αφοσίωσή του στην ποδηλασία τον αντάμειψε με έναν τίτλο που δεν είχε κατακτήσει ποτέ Βρετανός στο παρελθόν: αναδείχθηκε πρωταθλητής στον Γύρο Γαλλίας το 2012 και για να θυμάται το επίτευγμά του χάραξε ένα από τα πολλά τατουάζ στο κορμί του που απεικονίζει τον Ερρίκο Ε’, τον πρώτο βρετανό βασιλιά που είχε κατακτήσει τη Γαλλία το 1415. Τα προηγούμενα χρόνια ο Γουίγκινς είχε δυσκολευτεί αρκετά να συμβιβαστεί με την ξαφνική δημοσιότητα που του χάρισαν τα μετάλλια, με πρώτο και καλύτερο το χάλκινο στο Σίδνεϊ το 2000. Το αλκοόλ έγινε ο καλύτερός του φίλος, αλλά κλείδωσε οριστικά τα μπουκάλια στο συρτάρι του όταν γεννήθηκε ο γιος του. «Είχαμε πλέον ένα μωρό στο σπίτι. Επρεπε συνεπώς να αρχίσω να βγάζω κάποια σοβαρά χρήματα. Αρχισαν, βλέπετε, οι ευθύνες» θα εκμυστηρευτεί τα επόμενα χρόνια και ενώ ανταγωνιζόταν πλέον σκληρά τον ξακουστό Λανς Αρμστρονγκ και τους άλλους μεγάλους πρωταθλητές.
Τον Ιανουάριο του 2008 ο πατέρας του έμπλεξε σε καβγά με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του για αδιευκρίνιστο λόγο. Οι μαρτυρίες ήταν αντικρουόμενες και υπήρξε διχογνωμία ως προς την αιτία του τραυματισμού στο πίσω μέρος του κεφαλιού καθώς ο ιατροδικαστής δεν κατέληξε σε σαφή ετυμηγορία σχετικά με το αν ο θάνατος προκλήθηκε από τα χτυπήματα θαμώνων ή από την πτώση του στο δάπεδο. Ο γιος του δεν πήγε στην κηδεία και μερικούς μήνες αργότερα κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στο Πεκίνο, στο ατομικό και στο ομαδικό περσούτ (πουρσουίτ συνηθίζεται να λέγεται στην Ελλάδα). Πλέον δεν είχε τη διάθεση να κοιτάξει πίσω και παρότι αρνήθηκε να γίνει ο σημαιοφόρος της Βρετανίας στην τελετή έναρξης στο Ρίο, έδωσε τα ρέστα του στο Βελοντρόμ του Ρίο νικώντας τον… θάνατο όπως χαρακτήρισε την αγχωτική μάχη με την Αυστραλία, που τελικά κρίθηκε για κλάσματα δευτερολέπτου!
