Το είχε γράψει ο Στέλιος – πατέρας του υπουργού Νίκου – Παππάς, σε μια λυρική του έξαρση. Οι συριζαίοι τού φάνηκαν «βλαστοί δρακογενιάς». Στην περίπτωση του Παύλου Πολάκη ο δρακολυρισμός προσλαμβάνει μια άγρια κυριολεξία.

Είναι εύκολο να κατατάξει κανείς τον Πολάκη στο παλιό εκείνο είδος του πολιτικού που κάθε κυβέρνηση εκτρέφει στην πίσω αυλή της – το είδος του κομματικού ροτβάιλερ που αναλαμβάνει να διατυμπανίζει την κυβερνητική γραμμή, χωρίς να δεσμεύεται από τους περιορισμούς του θεσμικού καθωσπρεπισμού.

Το ίδιο φαίνεται να κάνει και ο Πολάκης: υπερασπίζεται την κυβέρνησή του σε ένα ακροατήριο του οποίου τη γλώσσα δεν θα επιτρεπόταν να μιλήσει το Μαξίμου. Υπερασπίζεται μάλιστα και τις ανομολόγητες κυβερνητικές σκοπιμότητες – όταν χωρίς αναστολές στοχοποιεί και ξαναστοχοποιεί τα media, τους δικαστές, την αστυνομία.

Ομως ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας δεν είναι απλώς ένας ΣΥΡΙΖΑ χωρίς σαβουάρ βιβρ. Φαίνεται αρχαϊκός, αλλά δεν είναι. Είναι προϊόν της νέας πολιτικής βιοτεχνολογίας που διασταυρώνει το αρχαϊκό με το μεταμοντέρνο στον αντιδραστήρα των κοινωνικών δικτύων. Εκεί ο πολιτικός ψηφίζει τον λαό του. Εκείνος αναρτά τις ιερεμιάδες του, μοιράζεται φωτογραφίες από τους χειρουργικούς του ακτιβισμούς στα δημόσια νοσοκομεία και από τις δικές του κλαρινολεβέντικες στιγμές σε θερινά πανηγύρια. Και ο λαός ανταποκρίνεται στέλνοντας επαίνους, καταγγελίες και δημόσιες εξομολογήσεις.

Η πλατφόρμα καταργεί τις χρονοβόρες συμβάσεις της πολιτικής επικοινωνίας. Είναι άλλωστε αδύνατον να φανταστεί κανείς τον Πολάκη μέσα στις παλιές συμβάσεις. Είναι αδύνατον να τον φανταστεί να σταδιοδρομεί καταπατώντας κάθε μέρα και από ένα θεσμικό άβατο. Θα τον είχε αποσύρει το ίδιο του το κόμμα ως τοξικό και εκλογικά επιζήμιο. Στο νέο περιβάλλον ο Πολάκης είναι – για να το πούμε με έναν φορεμένο αγγλισμό – asset. Πολιτικό κεφάλαιο.

Ο χρήστης βλέπει τον δρακογέννητο υπουργό του να επιτίθεται κάθε μέρα σε «παπαγάλους», σε «σκυλιά», σε «ζόμπι» και «τυφλοπόντικες». Πρόκειται για ένα εργοστάσιο τεράτων που δεν έχει κάτι απωθητικό για τον δεξιό, ούτε κάτι ελκυστικό για τον αριστερό. Είναι για όλους, γιατί δεν έχει καν την ανάγκη επίκλησης μιας ιδεολογίας. Είναι ωμός θυμός.

Η πολιτική εμπορία αυτού του θυμού διαβρώνει, λένε, παντού το ύφασμα της δημοκρατίας. Αλλού ακόμη φαντάζει σαν επικίνδυνη, αλλά ελεγχόμενη, τάση. Εδώ πάει να διαρθρωθεί ήδη σε αντισύστημα που φιλοδοξεί να αντικαταστήσει το «σύστημα». Που προωθεί ήδη αλλοιώσεις μονιμότερες από την κυβέρνηση που τις απεργάζεται.

Ο Πολάκης είναι το ύφος αυτών των αλλαγών που όντως συντελούνται. Και μάλλον εύκολα. Χωρίς αντίβαρα.

Τελευταία Νέα