Ευτυχώς για τον Σπύρο Γιαννιώτη, το αγώνισμα που είχε επιλέξει στην κολύμβηση ήταν αρχικά τα 1.500 μ. στην πισίνα και αργότερα η μαραθώνια κολύμβηση (open water).
Συνεπώς, έχοντας μετρήσει χιλιάδες… πλακάκια αλλά και ναυτικά μίλια κολυμπώντας στη θάλασσα, είναι άνθρωπος της υπομονής, η οποία είναι αρετή όπως εύστοχα έλεγε πάντα και ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
Το καλό με τον ασημένιο ολυμπιονίκη μας είναι ότι η υπομονή του είναι γαϊδουρινή και δεν καταλαβαίνει από κακουχίες, αλλιώς θα αναγκαζόταν ίσως και να τα παρατήσει με τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην προετοιμασία του.
Δεν είναι λίγο ένας παγκόσμιος πρωταθλητής να ψάχνει σε όλη την Αττική να βρει ένα κολυμβητήριο για να κάνει προπόνηση, καθώς τον χειμώνα ήταν κομματάκι δύσκολο να βρίσκεται στη λατρεμένη του Κέρκυρα και να προπονείται σε πραγματικές συνθήκες ανοιχτής θάλασσας, λόγω της θερμοκρασίας.
Με τον προπονητή του Νίκο Γέμελο έψαχναν κάθε δυνατό διαθέσιμο χώρο, που κάποιες φορές μπορεί να ήταν ακόμα και ένα δημοτικό κολυμβητήριο, με τον πρωταθλητή μας να κολυμπάει ακόμα και σε ώρες κοινού μαζί με δημότες της περιοχής!
Ακόμα και σε πισίνα σχολικού συγκροτήματος έχει αναγκαστεί να κάνει προπόνηση, αν και για τον ίδιο αυτό που χρειάζεται είναι τουλάχιστον μια πενηντάρα πισίνα, δεδομένου ότι καλύπτει ατελείωτα χιλιόμετρα για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις μιας τόσο δύσκολης διαδικασίας όπως η μαραθώνια κολύμβηση.
ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ. Ο μεγάλος του αντίπαλος όλα αυτά τα χρόνια (που έχει πλέον αποσυρθεί και δεν ταξίδεψε στο Ρίο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες), ο Γερμανός Τόμας Λουρτζ, με τον οποίο διατηρεί αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό, ασχολείται επαγγελματικά με τη μαραθώνια κολύμβηση.
Εχει έσοδα περί τα 8.000-10.000 ευρώ τον μήνα από τους χορηγούς του (μεταξύ των οποίων έχει χρυσό χορηγό μία από τις πιο γνωστές αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας), κάτι που του έδινε πάντα την άνεση να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την προετοιμασία του για τους μεγάλους αγώνες.
Οσο για κολυμβητήριο, είχε πάντα στη διάθεσή του, τόσο από τον χορηγό του όσο και από τη γερμανική ομοσπονδία κολύμβησης, ένα εκπληκτικό κλειστό κολυμβητήριο στο Αμβούργο, που ήταν το «σπίτι» του και εκεί έκανε προπονήσεις όλο τον χρόνο.
«Καλό είναι να μην μπούμε σε επίπεδο σύγκρισης γιατί θα μας πιάσει μελαγχολία. Ευτυχώς ο Σπύρος έχει ψυχή, καρδιά και φιλότιμο και καταφέρνει να ξεπερνά όλες τις κακουχίες» λέει ο προπονητής και κουμπάρος του Νίκος Γέμελος, ο οποίος δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά τον θρίαμβο του Σπύρου στην Κοπακαμπάνα δήλωσε υπερήφανος που είναι προπονητής και φίλος του.
Γενικότερα, πάντως, ο υγρός στίβος είναι από τους χώρους που χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση καθώς δεκάδες κολυμβητήρια σε όλη την Ελλάδα έκλεισαν λόγω έλλειψης πετρελαίου και ιδιαίτερα οι αθλητές από την περιφέρεια υποχρεώθηκαν να ψάχνουν κολυμβητήρια στην Αθήνα. Οι κοπέλες της συγχρονισμένης τον μισό χρόνο ήταν άρρωστες από τις συνθήκες που επικρατούσαν στο κολυμβητήριο όπου έκαναν την προπόνησή τους (αρκετές φορές σχεδόν σε κρύο νερό!) ενώ το πρωτάθλημα πόλο θυμίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια κοντεύει να αποκτήσει χαρακτήρα τοπικού καθώς σχεδόν όλα τα παιχνίδια διεξάγονται σε κολυμβητήρια της Αθήνας!
Γι’ αυτό και τα μετάλλια που ήρθαν από το Ρίο αποτελούν έναν σύγχρονο άθλο για τους αθλητές μας.
