Δεν είμαι πραγματικός συλλέκτης δίσκων. Δεν έχω μια οργανωμένη και καταλογογραφημένη δισκοθήκη που επιλέγεται με συγκεκριμένα κριτήρια. Το πολύ να έχω 3.000 δίσκους και CD.Η δισκοθήκη μου έχει εμπλουτισθεί κυρίως από αγορές σε επισκέψεις σε καταστήματα δίσκων και πολύ λιγότερο με αγορές από το Διαδίκτυο. Από τα γυμνασιακά μου χρόνια το αγαπημένο μου κατάστημα ήταν η Λέσχη του Δίσκου που δυστυχώς δεν υφίσταται πλέον, ενώ η στοά της Οπερας παραμένει ο τόπος που συνήθως αγοράζω, ολοένα και λιγότερο συχνά.Δεν αγοράζω από παλαιοπωλεία ή συλλέκτες. Οι δαπάνες για δίσκους και CD δεν ήταν ποτέ πολύ μεγάλες. Εξαίρεση αποτελούσαν οι περιπτώσεις που έβγαιναν σετ δίσκων ολόκληρου του έργου (ή μιας συγκεκριμένης μουσικής φόρμας) ενός συνθέτη με την ευκαιρία κάποιας επετείου (π.χ. Bach, Mozart, Lieder του Schubert) ή κυκλοφορούσε κάποιο αφιέρωμα δισκογραφικών εταιρειών σε κάποιον σπουδαίο ερμηνευτή ή μαέστρο (π.χ. Menuhin, Richter, Furtwängler).Και πάλι οι αγορές αυτές γίνονταν για λόγους πληρότητας, αφού για τα σημαντικά έργα η κατανόηση και η απόλαυσή τους βρίσκεται στο άκουσμα πολλών διαφορετικών ερμηνειών.Δεν είμαι από αυτούς που έχουν υποκύψει στη χάρη του βινυλίου. Δεν διαθέτω την απαραίτητη εκζήτησηή το «αφτί» για κάτι τέτοιο. Οσους δίσκους βινυλίου έχω είναι πριν από την εποχή που εμφανίστηκαν τα CD. Εκεί η συλλογή μου αντανακλά τις προτιμήσεις της νεότητάς μου και τα δώρα φίλων και συγγενών. Σε βινύλιο έχω κυρίως έργα ελλήνων συνθετών τόσο «λαϊκών» –όρος καταχρηστικός και λανθασμένος για πολλούς από αυτούς –(Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Μαρκόπουλος, Σαββόπουλος, Μαμαγκάκης, Λεοντής) όσο και κλασικών (Σκαλκώτας, Χρήστου, Ξενάκης). Υπάρχουν αρκετά pop & rock (Ten Years After –ποιος τους θυμάται πια; -, Led Zeppelin, Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Woodstock Festival), πολύ ρεμπέτικο –κυρίως τις πρώτες συλλογές ιστορικών ηχογραφήσεων που κυκλοφόρησαν μετά τη μεταπολίτευση, καθώς και τους κλασικούς Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Βαμβακάρη, Μπέλλου –και στο μεγαλύτερο μέρος κλασική μουσική, κυρίως ρομαντικούς. Υπάρχουν βεβαίως και οι δίσκοι 45 στροφών, απαραίτητο συστατικό για τα εφηβικά πάρτι. Δίσκους 78 στροφών δεν απέκτησα ποτέ μου.

Ενδιαφέρουσα ανάμνηση από τη δεκαετία του 1970 είναι από το δισκάδικο στον πάνω όροφο του πολυκαταστήματος Μινιόν στην Πατησίων, όπου μπορούσες να ακούσεις τους δίσκους 45 στροφών πριν τους αγοράσεις σε ηχομονωμένα κουτιά με πικάπ μέσα από ακουστικό τηλεφώνου. Σήμερα η συλλογή μου έχει στο μεγαλύτερο μέρος αναγεννησιακή μουσική και μπαρόκ, όπερα, «κλασική» μουσική του 19ου και 20ού, αλλά και άλλα είδη μουσικής, αρκετή ελληνική μουσική (κυρίως ρεμπέτικο), blues (τις μεγάλες ερμηνεύτριες αλλά και Big Bill Broonzy και John Lee Hooker) και αυτό που μάλλον λανθασμένα αποκαλείται ethnic, ουσιαστικά τις κλασικές παραδόσεις άλλων λαών (οθωμανική, ιαπωνική κ.λπ.). Φυσικά η δισκοθήκη δεν αποτελεί υποκατάστατο ούτε των ζωντανών παραστάσεων ούτε του ραδιοφώνου, ιδιαίτερα το αναντικατάστατο Τρίτο Πρόγραμμα. Από τις πλέον αγαπημένες μου εκπομπές μετά τη μεταπολίτευση ήταν εκείνη της υπέροχης Ρηνιώς Παπανικόλα που έβαλε μια γενιά σε έναν καινούργιο κόσμο. Η πολυπολιτισμικότητα της δισκοθήκης μου χρωστά πολλά σε αυτά που μας έμαθε.

Ο Νίκος Θεοχαράκης είναι πρόεδρος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Τελευταία Νέα