Κι οι ποιητές τι να χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο καιρό; Η απορία αυτή του Φρίντριχ Χέλντερλιν απηχεί το πώς ένας άνθρωπος του πνεύματος μπορεί να νιώσει ανήμπορος. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ζήσει στην Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες, καιρούς τόσο μικρόψυχους όσο αυτούς που διανύουμε. Από την άποψη αυτή, είναι ευπρόσδεκτο το προχθεσινό κλείσιμο του Φεστιβάλ Επιδαύρου με μια παράσταση, τους «Ορνιθες», όπου δεν έπεφτε καρφίτσα.
Η τέχνη –ο δραστικός λόγος του Αριστοφάνη στο κοίλο ενός αρχαίου θεάτρου –χρειάζεται και με το παραπάνω σε μια εποχή σαν τη δική μας και είναι στοιχείο εγκαρδίωσης να βλέπει κανείς μια παράσταση να κινητοποιεί μια μάζα ανθρώπων. Ανθρώπων που προσέρχονται από κοντά ή μακριά, οδηγοί, πεζοί ή ποδηλάτες, που παρακολουθούν, μετέχουν και, μετά το τέλος, συζητούν για το έργο, τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες. Ολα αυτά, με αφορμή μια ανάγνωση σαφώς μεταμοντέρνα μιας αρχαίας κωμωδίας που απαθανάτισε ο μοντερνισμός των Κουν, Χατζιδάκι και Τσαρούχη σε άλλες εποχές.
Πιστεύαμε πως εδώ και έξι χρόνια όλα μικραίνουν στη χώρα μας. Προκαλεί ανακούφιση ότι το Φεστιβάλ Επιδαύρου έχει μεγάλη απήχηση αλλά και ότι αποτελεί πρόκληση για νέα καλλιτεχνικώς φιλόδοξα –αλλά καθ’ όλα τα άλλα αφιλοκερδή και μεγαλόψυχα –εγχειρήματα. Είναι δηλωτικό ότι η χώρα κρατάει ακόμη υγιείς και ζωντανές δυνάμεις μέσα της.
Είναι, τέλος, ιδιαίτερα σημαντικό ότι η πρεμιέρα έγινε ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας –μια χειρονομία που θέτει τον ανώτατο άρχοντα εν μέσω των πολλών, σε μια εποχή που η εξουσία ρηγματώνει σχεδόν αυτόματα τη σχέση του φορέα της με την κοινωνία.
