Η αφορμή ήταν η ναυτική τραγωδία της Αίγινας, οι επιβάτες και ο, κατά δήλωσή του, κυβερνήτης του ταχύπλοου. Και αυτή συνειρμικά λειτούργησε αφού δεν έχω εικόνα των ανθρώπων. Με παρέπεμψε όμως σε έναν ανθρωπότυπο των τελευταίων ετών, χαρακτηριστικό μιας εποχής που η επ’ αόριστον παράταση της νεότητας δεν είναι μόνο κεκτημένο δικαίωμα αλλά σχεδόν επιβεβλημένη ανάγκη. Καταρχήν, πολύ ορθώς. Οχι μόνο ως αποτέλεσμα της αύξησης του προσδόκιμου ζωής αλλά και ως προϋπόθεση εναρμόνισης με μια κοινωνία όπου η καλή φυσική κατάσταση και εμφάνιση έχει πάρει τα χαρακτηριστικά θρησκευτικού κανόνα. Ακρως ανακουφιστικού για την εγγενή μας ματαιοδοξία. Ποιος θέλει να είναι γερασμένος, κουρασμένος και παραιτημένος όταν μπορεί να είναι νέος, υγιής και μέσα σε όλα;
Αλλο όμως νιότη και άλλο νεανικότητα. Η νεανικότητα είναι χαρακτηριστικό και μπορεί να την αναγνωρίσεις σε οποιαδήποτε ηλικία. Η νιότη είναι μια κατάσταση που δεν αναπαράγεται. Το «είμαι όσων ετών νιώθω» κρύβει ένα άλμα συνείδησης που υπάρχει κίνδυνος να μας προσγειώσει στη γραφικότητα. Οταν είσαι εξήντα ετών, είσαι εξήντα ετών και μακάρι να φαίνεσαι και να συμπεριφέρεσαι σαν σαράντα. Οι εξηνταπεντάρηδες με τις βερμούδες της διπλανής παρέας που κάνουν λες και είναι έφηβοι σε πενταήμερη, δεν είναι νέοι. Είναι απλώς χαρούμενοι. Η νεανικότητα του ενενηνταπεντάχρονου Νάνου Βαλαωρίτη κάνει στράκες όταν περιδιαβάζει, με τα λευκά του κοστούμια, στο Κολωνάκι. Ο εβδομηντάρης με το τσιχλοφουσκί πόλο και η, έστω λεπτή και γυμνασμένη, συνομήλικη συμβία του με τα σορτς και τα κοκαλάκια της εγγονής της είναι αισθητικό ατύχημα. Που μακάρι να μείνει μόνο αισθητικό.
