Αναζήτηση
Στο τέλος η πραγματικότητα εκδικείται πάντα την αυταπάτη. Τα νταούλια της φαντασίας γίνονται κλαρίνα της ανάγκης. Κλαρίνα που τα καθιστά αναγκαία η δημοσκοπική πραγματικότητα.
Κάπως έτσι βρέθηκε ο πρώτος Πρωθυπουργός της Αριστεράς να «καγκελίζει» αγκαλιά με ένα ράσο. Ηταν μια εικόνα που θα μπορούσε να εντυπωσιάσει μόνο κάποιον που θα ξυπνούσε ξαφνικά στη σημερινή Ελλάδα ύστερα από πενταετή ύπνο. Οι ξύπνιοι έχουν προ πολλού συνηθίσει τον Τσίπρα σε τέτοια αγκαλιάσματα.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά τη δεύτερη εκλογική του νίκη έχουν φανεί τα μοτίβα της χορογραφίας του Τσίπρα στην Πρωθυπουργία. Το πιο σταθερό είναι το μοτίβο της ενεργητικής αμφιταλάντευσης. Ο Τσίπρας κατοικεί στο μεταξύ.
Κάνει και δεν κάνει συνταγματική αναθεώρηση. Την εξαγγέλλει ως καμπάνια, αλλά δεν την κινεί κανονικά όπως προβλέπει το Σύνταγμα.
Κάνει και δεν κάνει ιδιωτικοποιήσεις. Τις αναγνωρίζει ως μοχλό δημιουργίας θέσεων εργασίας, αλλά αφήνει τους υπουργούς του να τις σαμποτάρουν.
Κάνει και δεν κάνει στροφή στον ευρωπαϊκό ρεαλισμό –γλυκοτρίβεται με τον Ολάντ και τον Ρέντσι, αλλά συγκατοικεί στοργικά με έναν κυβερνητικό εταίρο που δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει την ακροδεξιά του ταυτότητα. Συμμαχεί με τη Μέρκελ, αλλά βγάζει όποτε τον βολεύει το φλάμπουρο του αντιγερμανισμού από το μπαούλο με τις αντιμνημονιακές αντίκες.
Αταλάντευτος στην αμφιταλάντευσή του, ο Τσίπρας δίνει την εντύπωση του αναποφάσιστου Πρωθυπουργού που περιμένει κάθε φορά τον καιρό να στρίψει εκείνος το σκάφος. Πίσω όμως από το νέφος των ηθελημένων αντιφάσεων υλοποιεί μια εντελώς κατασταλαγμένη ατζέντα. Και την υλοποιεί συστηματικότατα.
Αρκεί κανείς να αναλογιστεί πώς ήταν πριν από έναν χρόνο και πώς είναι σήμερα η κατάσταση στη Δικαιοσύνη. Πώς ήταν και πώς διαμορφώνεται σήμερα το τοπίο στα μέσα ενημέρωσης. Σε πεδία που οι προηγούμενες κυβερνήσεις επηρέαζαν μόνο πλαγίως η συριζαϊκή πολιτική τεχνολογία έχει εγκαταστήσει τις μηχανές της, φουλ και αδίστακτα.
Ολοι βλέπουν τι κάνει ο Τσίπρας με την τρόικα. Πώς καρκινοβατεί στις ράγες του Μνημονίου «του». Ομως οι συμβιβασμοί και οι δαπανηροί πειραματισμοί στην οικονομία δεν είναι ο κορμός της διακυβέρνησής του. Είναι το κέλυφος μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η επιχείρηση ελέγχου της δημόσιας σφαίρας. Μια επιχείρηση που μέχρι στιγμής προχωράει εύκολα και σχετικά αθόρυβα, σαν το ζεστό μαχαίρι μέσα από το βούτυρο.
Πού κατατείνει αυτή η εκστρατεία; Ο Τσίπρας έλεγε προεκλογικά ότι την εξουσία δεν την κερδίζεις μόνο αν κερδίσεις τις εκλογές. Ο τρόπος που κυβερνά δείχνει ότι εργάζεται πλέον με αντεστραμμένο το δόγμα: θέλει να μη χάσει εντελώς την εξουσία, ακόμη κι όταν θα έχει χάσει τις εκλογές.
