Αναζήτηση
«Τα συνδικάτα πρέπει να αυτοχρηματοδοτούνται» δήλωσε ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Μήπως και να αναζητούν χορηγό για τις δράσεις τους;
Εκτός επικείμενης διαπραγμάτευσης, η συνέχιση ή όχι της σχέσης δημοσίου χρήματος – συνδικάτων ανοίγει τη συζήτηση σε μια εύθραυστη στιγμή για τα μέτωπα που θα αντιπαρατεθούν με αφορμή την επικείμενη δεύτερη αξιολόγηση και τις μεταβολές στα εργασιακά.
Μπορεί ο τρόπος χρηματοδότησης να μη διακυβεύεται για φέτος, οι δηλώσεις όμως του Κατρούγκαλου μοιάζει να αποτελούν όπλα μιας μίνιμουμ διαπραγμάτευσης που θα εκτυλιχθεί στο εσωτερικό.
Φαίνεται πως η μεγάλη διαπραγμάτευση –με τους δανειστές –θα έχει στον άξονά της το νέο τοπίο στα εργασιακά, επικαιροποιημένο με την υποχώρηση του κόσμου της εργασίας και του παλαιού κοινωνικού κράτους που με τόσες θυσίες οικοδομήθηκε.
Η μικρή διαπραγμάτευση πάλι μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων θα τρέξει παράλληλα στο φόντο του κοινού μετώπου κυβέρνησης και εργοδοτικών ενώσεων.
Τα νέα εργασιακά, που δεν αφορούν άμεσα το πορτοφόλι του κόσμου, θα περάσουν εξάλλου πιο ανώδυνα με στριμωγμένα τα συνδικάτα. Και η νέα μετάβαση διευκολύνεται με υπενθύμιση του αμαρτωλού παρελθόντος των εργατοπατέρων.
Αμαρτωλό; Πολύ. Εδώ ζούμε. Το ξέρουμε ακόμη και οι νεότεροι. Τα συνδικάτα, κατάκτηση και ιμάντες δημοκρατίας, συχνά εξόκειλαν του ρόλου τους. Από μέρος του λεγόμενου κορπορατισμού και εγγυητές του κόσμου της εργασίας μετατράπηκαν σε σφραγίδες, μοχλούς προνομίων, φυτώρια πολιτικών, δοχεία ευρωπαϊκού χρήματος.
Και όλα αυτά σε μια χώρα στην οποία υπήρξαν συνδικάτα – περιβάλλοντα ζωής, προόδου, κίνησης, αλληλεγγύης, πολιτισμού. Συνδικάτα ηρωικά που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην κοινωνική ειρήνη, που αναβάθμισαν τη ζωή των μελών τους.
Το σημείο όμως σήμερα είναι χωρίς ορατότητα. Η ανεργία και οι νέες σχέσεις εργασίας άφησαν πίσω τα συνδικάτα που δεν εκπροσωπούν τον νέο κόσμο.
Πολλά από αυτά, χωρίς τροποποιημένα καταστατικά, χωρίς μεταβολές στους όρους συμμετοχής των εργαζομένων, σχεδόν μοιάζουν ταυτισμένα με τις σκοτεινές πλευρές ενός πρότερου καιρού, όχι με τις φωτεινές του.
Περισσότερο σήμερα, τα εργασιακά της δεύτερης αξιολόγησης θα είναι καυτό μέτωπο για την κυβέρνηση στο εσωτερικό της πεδίο και στη σχέση της με την Αριστερά. Οχι τυχαία ο ανασχηματισμός θα πάει πιθανόν μετά το πέρας της αξιολόγησης. Ο Κατρούγκαλος, πρόσωπο όχι του στενού ΣΥΡΙΖΑ, θα σηκώσει πιο εύκολα στην πλάτη του τον νέο φιλελεύθερο σταυρό.
Η κουβέντα για το δημόσιο χρήμα των συνδικάτων ευνοεί μια «δεξιά» μετατοπισμένη κυβέρνηση. Μουδιάζει ευρύτερα την άλλη Αριστερά. Η οποία με τη σειρά της, χάνοντας χρόνο στη μάχη της αποκατάστασης της χαμένης αξίας των εργατικών φορέων, χάρισε γήπεδο στην παραπέρα απαξίωσή τους.
Ιστορικά πρωτόγνωρο και ίσως διαλεκτικό: κυβέρνηση με αριστερή αναφορά αφαιρεί την ισχύ των συνδικάτων. Κάτι που στην άλλη όψη θα επιταχύνει τις νέες φόρμες τους που θα την αμφισβητήσουν.
