Αναζήτηση
Πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, μια διοργάνωση τελείωσε μία ημέρα πριν από την τελετή λήξης!
Για τους Βραζιλιάνους, ο χρόνος πάγωσε το Σάββατο το βράδυ στο εύστοχο πέναλτι του Νεϊμάρ που χάρισε στη Βραζιλία το χρυσό μετάλλιο, το οποίο πανηγυρίστηκε περισσότερο από όλα και ας ήταν στο πιο υποβαθμισμένο άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Οι Βραζιλιάνοι πήραν το πρώτο τους χρυσό σε ολυμπιακό τουρνουά επικρατώντας της Γερμανίας με 5-4 στα πέναλτι (1-1 ο κανονικός αγώνας και η παράταση), σε μια άτυπη ρεβάνς του προ διετίας εφιαλτικού ημιτελικού στο στάδιο Μινεϊράο του Μπέλο Οριζόντε (7-1 τα Πάντσερ).
Ο βραζιλιάνος τερματοφύλακας Γουέβερτον απέκρουσε (στην ίδια εστία όπου ο Γκίτζια είχε σκοράρει το νικητήριο γκολ στον τελικό του 1950) το πέναλτι του Πέτερσεν και ο Νεϊμάρ χάρισε τον ολυμπιακό τίτλο στους Βραζιλιάνους, ξεσπώντας σε κλάματα και δείχνοντας με το χέρι ψηλά στον ουρανό.
Εκεί όπου από κάποια γωνιά σίγουρα χαμογέλασε ο Μοαρίρ Μπαρμπόσα, ο άτυχος κίπερ που είχε χρεωθεί εξ ολοκλήρου από έναν ολόκληρο λαό το Μαρακανάζο του 1950.
Η «Ομάδα» βρέθηκε στο Μαρακανά στο ενενηντάλεπτο της κανονικής διάρκειας και μετά είδε τα πέναλτι σε μια φτωχογειτονιά της Βραζιλίας και σας μεταφέρει εντυπώσεις.
ΣΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ. Από νωρίς οι δρόμοι είχαν ντυθεί στα κίτρινα με χιλιάδες Βραζιλιάνους να συρρέουν δύο ώρες πριν στο εμβληματικό στάδιο και να δημιουργείται το αδιαχώρητο. Οι ασυγχώρητοι διοργανωτές δεν είχαν βάλει το συγκεκριμένο παιχνίδι ως high demand (δηλαδή να υπάρξουν εισιτήρια για τους εκπροσώπους Τύπου) και στα δημοσιογραφικά έπεσε ξύλο!
Ο κύριος που καθόταν δίπλα μας φορούσε φανέλα με το επίθετο Σόκρατες να δεσπόζει στην πλάτη του.
«Αυτοί οι παίκτες είχαν ψυχή και την πονούσαν την ομάδα και τη χώρα. Δεν είχαν το μυαλό τους μόνο στους χορηγούς και το πώς δεν θα χάσουν το πάρτι του Τζάστιν Μπίμπερ» μας λέει με σαφή αιχμή προς τον Νεϊμάρ. Πού να ήξερε τι του επιφύλασσε η συνέχεια.
Στο γκολ βέβαια γίνεται ένα κουβάρι με τους εθελοντές που ήταν επιφορτισμένοι να βοηθούν τους φωτογράφους. Ομως στο 1-0 της Βραζιλίας όχι μόνο δεν τους εξυπηρέτησαν αλλά τους έκοψαν και όλα τα καλά πλάνα γιατί σηκώθηκαν μπροστά τους όρθιοι να πανηγυρίσουν και να τραβήξουν φωτογραφίες!
Οι Γιαπωνέζοι εκεί τα είδαν όλα…
Οι Γερμανοί ισοφαρίζουν και το γήπεδο βουβαίνεται, εκτός από τους γερμανούς δημοσιογράφους που έχουν σηκωθεί και πανηγυρίζουν έξαλλα στα δημοσιογραφικά, χωρίς ευτυχώς κανείς να τους πει τίποτε.
Λόγω της απονομής του χρυσού μεταλλίου στην Κατερίνα Στεφανίδη φεύγουμε για το Ζοάο Χαβελάνζ με το τρένο. Μέσα στο οποίο οι περισσότεροι βλέπουν τον αγώνα στο κινητό τους. Μια γιαγιά είναι καθηλωμένη (!) με το κινητό της να έχει κεραία τηλεόρασης και τα ακουστικά να τα έχουν μοιραστεί οι δύο εγγονές της που ζουν τη δική τους αγωνία.
Ενας ολόκληρος λαός ζει για το ποδόσφαιρο, αναπνέει για την Εθνική Βραζιλίας και ασχολείται λιγάκι και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. Το Ολυμπιακό Στάδιο Ζοάο Χαβελάνζ όπου διεξάγεται ο στίβος βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, την Ενζιανιάο ντε Ντέντρο, όπου κυρίως ζουν φτωχές οικογένειες σε χαμόσπιτα που σε κάποια σημεία θυμίζουν φαβέλες. Στις αυλές τους, οι γυναίκες ψήνουν λουκάνικα και σουβλάκια με εντόσθια πουλιών (ιδιαίτερα αγαπημένος μεζές στη Βραζιλία) ενώ οι άντρες των σπιτιών φτιάχνουν καϊπιρίνιες. Ευκαιρία για ένα μικρό έξτρα εισόδημα από τους τουρίστες που βλέπουν στίβο. Σε όλες τις αυλές υπάρχει τηλεόραση. Ο Νεϊμάρ πετυχαίνει το κρίσιμο πέναλτι και φεύγουν στον αέρα λουκάνικα, μπίρες, τηλέφωνα. Στρατιώτες που φυλάσσουν το στάδιο και πολίτες γίνονται ένα, ενώ έχουν αρχίσει να πέφτουν βεγγαλικά και η νύχτα γίνεται μέρα, την ώρα που η Κατερίνα Στεφανίδη φορά το χρυσό μετάλλιο στο στήθος. Το γήπεδο του στίβου είναι άδειο, αλλά γύρω από αυτό έχει αρχίσει μια μεγάλη γιορτή όπως και σε όλη την πόλη.
Οι αγώνες τελείωσαν στο πέναλτι του Νεϊμάρ, που αποκατέστησε μέρος της χαμένης αυτοπεποίθησης της Βραζιλίας η οποία πανηγυρίζει απ’ άκρη σ’ άκρη. Και μάλιστα στα πέναλτι όπου συνήθως οι Γερμανοί είναι ανίκητοι!
