Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ένα επίτευγμα. Μια σημαντική πρόοδο όσον αφορά το συλλογικό μας ασυνείδητο, το οποίο μας υπαγορεύει καταφυγές και υπεκφυγές που βοηθάνε να κάνουμε κάθε τόσο στη συνείδησή μας ένα στεγνό καθάρισμα. Από εκείνα που ξεπαστρεύουν επιφανειακά τους λεκέδες, αφήνουν όμως την αποφορά τους. Από ιδρύσεως ελληνικού κράτους, λοιπόν, μία ήταν η αιτία για κάθε κοινωνική νόσο και πολιτισμική κακοδαιμονία. Η Τουρκοκρατία. Αυτή έφταιγε για τα πάντα. Από το γρηγορόσημο μέχρι το χαμένο πέναλτι. Βολική κατηγορούμενη. Εμείς δεν ζούσαμε τότε, ο Αλή Πασάς και η κυρα-Φροσύνη δεν ζούσαν μετά, άντε να βρει συνήγορο υπεράσπισης. Ακόμη και όταν η κατάχρηση της ετυμηγορίας έγινε νούμερο σε επιθεώρηση και χιουμοριστική ατάκα, εμείς ξέραμε τον ένοχο.
Τα τετρακόσια χρόνια όμως εξέτισαν την ποινή τους. Η αγαπημένη μας κυβέρνηση, πριν καν ακόμη κυβερνήσει, είχε έτοιμο καινούργιο κατηγορούμενο, που καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τα λαϊκά δικαστήρια του Συντάγματος και τον λαϊκισμό του Διαδικτύου. Τη Μεταπολίτευση. Γι’ αυτό ό,τι αναπτύχθηκε, δημιούργησε, εξελίχθηκε, παρήγαγε και προήγαγε γνώση και τέχνη στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι καταδικαστέο. Από τη στοχοποίηση του Πύρρου Δήμα μέχρι τη φαρσοκωμωδία με τις τηλεοπτικές άδειες, όλα υπάγονται στο συριζανελικό όραμα αποψίλωσης των τελευταίων σαράντα χρόνων. Της περιόδου δηλαδή όπου, παρά τα ελλείμματά της, κατοχυρώθηκε η ελευθερία έκφρασης και διατύπωσης γνώμης. Σε τι χρησιμεύει άλλωστε η έκφραση της γνώμης σου όταν δεν συμφωνεί με τη γνώμη της κυρίας Γεροβασίλη; Και πώς αλλιώς η κυβέρνηση θα ασκούσε κυβερνητικό έργο με όρους αντιπολίτευσης;
