Αναζήτηση
Οι «κακοί» στο προσκήνιο
«Ομάδα αυτοκτονίας» του Ντέιβιντ Αγιερ. Καλωσήρθατε στην επικράτεια των χάρτινων ηρώων. Παρακαλούμε να αφαιρέσετε τις ζώνες ασφαλείας, καθώς το θέαμα απαιτεί να αναστείλετε τις αντιστάσεις σας στην ποπ αισθητική και στις μεγάλες προσδοκίες όσον αφορά τις διασκευές κόμικς. Μην περιμένετε, προφανώς, την υπαρξιακή σοφία του Κρίστοφερ Νόλαν όταν επανεκκίνησε τον θρύλο του Σκοτεινού Ιππότη. Αλλά γιατί το «Μπάτμαν VS Σούπερμαν» να θεωρείται καλύτερο από αυτήν εδώ την παραγωγή του Ντέιβιντ Αγιερ; Ο σκηνοθέτης είχε τη φαεινή ιδέα να συγκεντρώσει ορισμένους από τους περιθωριακούς «υπερκακούς» της DC Comics και να τους θέσει στην υπηρεσία της αμερικανικής κυβέρνησης. Εντάξει, το στόρι βασίζεται στο γνωστό από τις απαρχές της περιπέτειας σενάριο, «ομάδα με σούπερ δυνάμεις αντιμετωπίζει υπερφυσική οντότητα από το πουθενά», επειδή δεν έχει τίποτε να χάσει. Κι εδώ προκύπτει ένα πρώτο ντισαβαντάζ: γιατί να τοποθετήσει ο σκηνοθέτης το Κακό στην απέξω; Γιατί δεν του δίνει σάρκα και οστά ώστε να γνωρίζουν οι ήρωες (και να γνωρίζουμε κι εμείς) ποιον πρέπει να αντιμετωπίσουν; Στα υπόλοιπα ντεσού, Τζάρεντ Λέτο μπορείτε να περιμένετε στον ρόλο του Τζόκερ αλλά όχι παραπάνω από 11 λεπτά. Από ένα σημείο κι έπειτα ο απόλυτα αινιγματικός και χαρισματικός Κακός χάνεται από την ταινία. Εδώ μέχρι και ο ηθοποιός σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις δήλωνε πως εάν ήξερε την κατάληξη του ρόλου του μπορεί και να μην συμμετείχε.
«Café society» του Γούντι Αλεν. Πριν σπεύσει ο εξωτερικός παρατηρητής να αναφωνήσει «όχι άλλη μια ταινία του Γούντι» ας αναλογιστεί ότι στην περίπτωσή του η μείξη πραγματικότητας και τέχνης χτυπάει χρυσό μετάλλιο. Κατά το σενάριο, ένας νεαρός (Τζέσι Αϊζενμπεργκ, το alter ego του σκηνοθέτη) φτάνει στο Χόλιγουντ τη δεκαετία του 1930 με την ελπίδα να εργαστεί στην κινηματογραφική βιομηχανία και πέφτει στην αγκαλιά του έρωτα (Κρίστεν Στιούαρτ) –όχι χωρίς εμπόδια. Η σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου τον οδηγεί στην αυτοεξορία της Νέας Υόρκης, όπου επίσης ανακαλύπτει τους κρυμμένους κινδύνους της μαφίας και των γκάνγκστερ. Κλασικό σχόλιο του Γούντι Αλεν για την κοινωνία του θεάματος, διανθισμένο με σινεφιλικές αναφορές και ένα κλείσιμο του ματιού στο δεύτερο μέρος στον Μάρτιν Σκορσέζε (με τη φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, έτοιμη για υποψηφιότητα στα Οσκαρ).
«Το μούτρο: η επιστροφή» του Ντένις Γκάνσελ. Με κάθε επιφύλαξη, ορισμένοι από τους αναγνώστες περιμένουν στα σοβαρά μία περιγραφή ταινίας όπου ο «είμαι-ο-επόμενος-Τσαρλς-Μπρόνσον» Τζέισον Στέιθαμ επιστρέφει για να οδηγήσει στην τελευταία κατοικία μερικούς άλλους χαρακτήρες, να μοιράσει ξύλο με το τσουβάλι και να την βγάλει καθαρή ως Αρθουρ Μπίσοπ ύστερα από δεκάδες stunts. Και αφού εκτονώσαμε την αποστασιοποιημένη διάθεσή μας, καταγράφουμε το γεγονός ότι όλα τα stunts είναι δικά του –ενός επαγγελματία ηθοποιού που χρησιμοποιεί το αδιαμφισβήτητο star quality για να προσδώσει λάμψη σε ένα είδος που είχαμε αφήσει στις βιντεοκασέτες του 1980.
«Συνήγορος υπεράσπισης» της Κόρτνεϊ Χαντ. Οσοι πιστοί στην ερμηνευτική ελαστικότητα του Κιάνου Ριβς μπορείτε να μετρηθείτε και να προσέλθετε στο δικαστικό δράμα της Κόρτνεϊ Χαντ, που επανέρχεται ύστερα από οχτώ χρόνια («Παγωμένο ποτάμι»). Ο δικηγόρος υπεράσπισης Ρίτσαρντ Ράμσεϊ αναλαμβάνει την υπεράσπιση του 17χρονου Μάικ Λάσιτερ, ο οποίος σκότωσε τον πατέρα του και ομολόγησε αργότερα την ενοχή του. Η πρόσληψη της καινούργιας βοηθού του Ζανέλ θα αλλάξει τις ισορροπίες στην αίθουσα του δικαστηρίου. Μεταξύ μας, πάντως, η χλιαρή υποδοχή της ταινίας από τους ξένους κριτικούς δεν οφειλόταν μόνο στον πρωταγωνιστή. Εδώ μέχρι και η Ρενέ Ζελβέγκερ δεν τραβάει…
«Ο τελευταίος αυτοκράτορας» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Αυτό μάλιστα, είναι ένα στοίχημα: κατά πόσο μπορεί να παρακολουθήσει κανείς σήμερα την επική βιογραφική ταινία του μεγάλου ουμανιστή για τον Που Γι που ανέβηκε στο θρόνο της Κίνας το 1908 χωρίς να εκφέρει αντιρρήσεις για τον στόμφο ορισμένων πλάνων; Γιατί κατά τα άλλα θα θυμηθεί τη δεξιοτεχνική σύγκρουση του ατόμου (ο τελευταίος αυτοκράτορας, ντε, «καταραμένος» να τον προσκυνά ένα δισεκατομμύριο κόσμος) με τη σαρωτική ορμή της Ιστορίας (μαοϊκή επανάσταση). Ο Μπερτολούτσι δεν θα μπορούσε να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη για να δείξει πώς οι επίγειοι θεοί καταλήγουν καρικατούρες συμβόλων. Η δεύτερη ταινία της εβδομάδας όπου το μαγικό άγγιγμα του Στοράρο αφήνει ανεξίτηλο το ίχνος του στη φωτογραφία. Εννιά Οσκαρ στην απονομή του 1988.
«Εγκλημα στον Νείλο» του Τζον Γκιλέρμιν. Κάποτε πρέπει να συμφωνήσουμε μεταξύ μας ότι ταινίες αυτού του είδους καταχωρίζονται μια και καλή στις «ένοχες απολαύσεις». Λόγω της ερμηνείας του Πίτερ Ουστίνοφ (ειλικρινά, παίζει καλύτερα από άλλες), του καλοδεμένου σεναρίου που λειτουργεί για περίπου δύο ώρες και των εξωτερικών γυρισμάτων. Για τη λύση του μυστηρίου, όλο και κάτι θα έχετε ακούσει είτε από την πρώτη φορά που διαβάσατε το βιβλίο της Αγκαθα Κρίστι είτε από την πρώτη προβολή του 1978. Spoiler: τα φαινόμενα της λίστας υπόπτων απατούν.
Ο Ακης Καπράνος λείπει σε άδεια.
