Αναζήτηση
«Κάθε εμπόδιο για καλό» λέει ο θυμόσοφος λαός, αλλά σπανίως το θυμάται τις μέρες που βγαίνουν τα αποτελέσματα για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Για πολλούς, μια αποτυχία σε αυτόν τον τομέα μοιάζει με τη συντέλεια του κόσμου.
Είναι εύλογη η απογοήτευση όταν κάποιος δεν πετυχαίνει τον στόχο του. Αλλά γιατί ξεχνάμε ότι πρόκειται μόνο για την αρχή μιας πορείας; Πρέπει όλοι να ξεκινήσουμε και να τερματίσουμε στα ίδια σημεία και με τον ίδιο τρόπο, σαν η ζωή να είναι αγώνας ταχύτητας;
Η αποτυχία είναι παγκόσμια κοινή εμπειρία, αλλά η αντιμετώπισή της όχι. Κάποιοι την αφήνουν να καθορίζει τη μοίρα τους και άλλοι την κοιτούν με ψυχραιμία στα μάτια.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλοι προσπαθούν να αποφύγουν ταλαιπωρίες και αποτυχίες. Αντί όμως να κυνηγάμε το ακατόρθωτο, μήπως να δούμε τι μπορούν αυτές να μας διδάξουν; Να αποδεχτούμε το δικό μας κομμάτι ευθύνης, να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, τις δυνάμεις, τις ανασφάλειες, τα μοτίβα που δεν μας βοηθούν; Να αξιολογήσουμε τους παράγοντες που δεν ελέγχουμε, αλλά και ό,τι μπορούμε να αλλάξουμε; Πώς αλλιώς θα βρούμε το επόμενο βήμα μας;
«Μαθαίνω από την αποτυχία» δεν σημαίνει βέβαια ότι «κολλάω» σε αυτήν, ανακυκλώνοντας αισθήματα θυμού, ενοχών ή λύπης. Πώς να είναι το «εμπόδιο για καλό» αν φοβόμαστε ή ντρεπόμαστε γι’ αυτό; Αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για μας δεν είναι απαραίτητα αλήθεια, ούτε η επιτυχία είναι απαραίτητη για να μας αποδεχτούν.
Πολλές φορές ένα αναπάντεχο σταμάτημα είναι ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουμε ή να επαναπροσδιορίσουμε στόχους, να δυναμώσουμε θέληση, επιμονή και αντοχές. Πώς επιλέξαμε τι θα σπουδάσουμε; Βλέπουμε το νόημα του στόχου ή το πτυχίο γίνεται αυτοσκοπός;
Αλλάζοντας πορεία ή ξαναπροσπαθώντας, επιβεβαιώνουμε τα κίνητρά μας και αποδεικνύουμε ακόμη περισσότερο την αξία μας. Δεν είναι μία αποτυχία που μας καθορίζει. Το ποιοι είμαστε καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις αποφάσεις και τον τρόπο με τον οποίο θα τη χειριστούμε.
