Αυτή η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να εδραιωθεί, έχει βγάλει πολλούς και διάφορους σκελετούς από το ντουλάπι. Ακόμη και ένα λανγκάζ το οποίο έχει προ πολλού αφήσει πίσω της η πραγματικότητα. Ο,τι ακριβώς δηλαδή θα έκανε και ένας επιχειρηματίας που θα έπρεπε για λόγους επιβίωσης στην αγορά να αλλάξει το εμπόρευμα του μαγαζιού του αλλά θα προσπαθούσε, για όσον καιρό τον έπαιρνε, να ξεγελάσει την πελατεία του, διατηρώντας την παλιά του βιτρίνα. Στην προκειμένη περίπτωση με ανέξοδα ιδεολογικά στερεότυπα και διαχείριση συμβόλων. Κάπως έτσι λοιπόν ξαναμπήκαν στο παιχνίδι τα περί ταξικών αγώνων, ταξικής πάλης και άλλα τέτοια που καιρό είχαμε να ακούσαμε στον τρέχοντα πολιτικό λόγο. Επειδή ακριβώς οι τάξεις στις οποίες αναφέρονται υπάρχουν πλέον, εκτός από τα μαρξιστικά συγγράμματα, μόνο στις ταινίες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Τουλάχιστον στις δικές μας κοινωνίες…

Ποιες τάξεις, βρε παιδιά; Η εργατιά του 1950 και του 1960 έθρεψε τους εργολάβους και τους μεγαλοεργολάβους του πρόσφατου παρελθόντος. Η αστική τάξη (ο φυσικός εχθρός του κομμουνιστικού οράματος) στην Ελλάδα του 2016 έχει αρχίσει να αποκτά οικονομικά χαρακτηριστικά προλεταριάτου. Ο δε σύγχρονος καπιταλιστής, πιθανότατα γιος εργάτη, είναι αρκετά πονηρεμένος ώστε να πουλήσει ο ίδιος το σκοινί σε αυτόν που θα τον κρεμάσει. Οι τάξεις ορίζονται κυρίως από την κοινωνική τους κουλτούρα και από αυτήν την άποψη στον αντίποδα του αστού (που μπορεί να ασκεί οποιοδήποτε επάγγελμα) σήμερα δεν είναι ο εργάτης αλλά ο μικροαστός. Και η καλλιέργεια ταξικών διαχωρισμών είναι στην ουσία ένα τοξικό ξεσκαρτάρισμα των μη ημετέρων.

Τελευταία Νέα