Μόλις είχα επιστρέψει από διακοπές. Σεπτέμβριος του 1984. Είχα συμμετάσχει ήδη σε τρεις Μαραθωνίους και είχα βάλει σκοπό να φλερτάρω με τις τρεις ώρες. Στο μυαλό μου μόνο, διότι το σώμα αντιδρούσε στις προπονήσεις, μετά τα καθημερινά ξενύχτια στα νησιά.
Εκείνη την εποχή γυμναζόμουν στον θρυλικό Αρδηττό, όπως οι περισσότεροι δρομείς μεγάλων αποστάσεων. Μια ημέρα εμφανίστηκε ο Κώστας Σταυρίδης, τυφλός δρομέας, συνοδευόμενος από φίλους μου του ΣΔΥ Αθήνας. Είχε συμμετάσχει σε πεντάρια και δεκάρια με επιτυχία, και προγραμμάτιζε την πρώτη συμμετοχή του σε Μαραθώνιο.
Υπήρχε όμως ένα σοβαρό κώλυμα. Ο βασικός του συνοδός ο Κώστας Φανιάς, είχε προετοιμαστεί για να τρέξει ο ίδιος στην Κλασική, με σκοπό να βελτιώσει την προσωπική του επίδοση.
Αναζητούσε, επομένως, έναν δρομέα ικανό να τον συνοδεύσει και καθώς ήταν ιδιαίτερα ταχύς δεν το αποφάσιζε κάποιος από την παρέα του. Το σκέφτηκα για πολύ λίγο και το αποφάσισα! Θεωρούσα μεγάλη πρόκληση την υπόθεση αυτή.
Ξεκινήσαμε προπονήσεις και συντονιστήκαμε από την πρώτη στιγμή. Για την ακρίβεια, ο Κώστας συντονιζόταν με καθέναν ξεχωριστά που τον συνόδευε. Η προετοιμασία πήγε πολύ καλά και η παρέα που κάναμε πολύ, πολύ καλύτερα! Επρόκειτο για έναν άνθρωπο με χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ενδιαφέροντα, πολιτισμό. Για την ιστορία, ο πρώτος τυφλός μαραθωνοδρόμος στην Ελλάδα τερμάτισε στον ΚΜΑ σε 4:27.
Για την επόμενη εικοσαετία είχαμε πολλές ευκαιρίες να συμμετάσχουμε σε πανελλήνια πρωταθλήματα σε όλα τα αγωνίσματα στα οποία πάντοτε πρωταγωνιστούσε (από τα 800 μ. έως και τον Μαραθώνιο) με αποκορύφωμα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αναπήρων στο Βερολίνο, το 1994.
Η συμμετοχή μας αυτή και η 10ήμερη παραμονή στο Βερολίνο με μύησε στον θαυμαστό κόσμο των αναπηριών. Στην αρχή τα χάνεις, παθαίνεις σοκ. Η επόμενη φάση, όταν συνηθίσεις, σε οδηγεί σε θαυμασμό και τέλος ισορροπείς μέσα σου διαπιστώνοντας ότι είναι απλώς άνθρωποι σαν εμάς. Ούτε με ειδικές ανάγκες, ούτε με ειδικές ικανότητες ή δεξιότητες, όπως λέμε για να χρυσώσουμε το χάπι.
Οι αθλητές που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποίησαν τον αθλητισμό ως σημείο ισορροπίας ψυχικής!
Τους βοήθησε να βγουν στην κοινωνία, να βάλουν στόχους προς επίτευξη και να προσπαθήσουν να τους πετύχουν. Η όλη διαδικασία τούς απομάκρυνε από την απογοήτευση και την κακομοιριά, ενώ παράλληλα πέτυχαν επαγγελματικά, αισθηματικά, οικογενειακά και δημιούργησαν σταθερές φιλίες.
Ολα αυτά που περιγράφω ταιριάζουν απόλυτα και σε όλους εμάς, τους λεγόμενους «αρτιμελείς».
Από το 1975 που ασχολούμαι με τον αθλητισμό έχω διαπιστώσει πως πραγματική υγεία και αρτιμέλεια αποτελεί η ψυχική και πνευματική ισορροπία. Τις ισορροπίες αυτές τις πετυχαίνουμε όταν αθλούμαστε συνειδητά, μακροχρόνια και με αυτογνωσία. Δύσκολα πράγματα αυτά.
Με τον Κώστα Σταυρίδη γίναμε πολύ αγαπημένοι φίλοι και του χρωστάω τη γνωριμία μου με τον… αυτοκόλλητό μου Νίκο Τσατσακλά, τυφλό δρομέα επίσης, με τον οποίο συμμετείχαμε ως αντίπαλοι του Κώστα στους Παραολυμπιακούς του 2004. Αυτές οι φιλίες και οι εμπειρίες με έχουν κρατήσει μέχρι σήμερα ζωντανό στη δρομική σκηνή.
•Ο Γιώργος Καραθανάσης τρέχει από τα 14 του (Στίβος Πανελληνίου 1977 –σπριντ). Υστερα από ένα τριετές εφηβικό διάλειμμα, συμμετείχε στα 19 του στον πρώτο του ΚΜΑ (1982). Εχει συμμετάσχει συνολικά σε 56 Μαραθωνίους με καλύτερη επίδοση 2:34 και καλύτερη εμφάνιση στον ΚΜΑ 2:43 (1992, 8ος). Είναι μέλος της παρεΐστικης ομάδας Ymittos Runners, στην οποία οφείλει την ανάκαμψή του!
