Εάν θέλουμε να δούμε (και να προσδιορίσουμε) τη σύνολη ουσία του ελληνικού τραύματος, τότε αυτή ξεπερνά κατά πολύ τους αδυσώπητους χρεοκοπικούς δείκτες. Οι οποίοι αργά ή γρήγορα (σ’ αυτόν ή τον άλλο βαθμό) μπορεί ν’ ανακάμψουν. Φτάνει βεβαίως να ορθοτομηθούν οι αναγκαίες πολιτικές και να ενεργοποιηθούν οι ανάλογες επιλογές. Και από αυτούς που έχουν την θεσμική ευθύνη ως διαχειριστές. Και από εκείνους, που ενώ δεν ευθύνονται για τα λάθη, βιώνουν (έως και βιαίως) τα εθνικά πάθη.
Υπάρχουν δηλαδή πέραν αυτών (και συλλειτουργούν) κάποιοι άλλοι συντελεστές, που μπορεί ν’ αποβούν μη αναστρέψιμοι. Και των οποίων τα παράγωγα, με βεβαιότητα θα μετεξελιχθούν μοιραία σε ολέθριες δυναμικές αποδομήσεων. Εφόσον εννοείται δεν υπάρξουν αποφασιστικές παρεμβάσεις, με αποτρεπτικό πρόσημο.
Οι τρεις βασικότεροι πυλώνες αυτών των παράπλευρων υποτροπών (γιατί περί αυτών πρόκειται) προσδιορίζονται από δυσοίωνες δημογραφικές στρεβλώσεις. Οι οποίες έχουν να κάμουν με άτεγκτους αριθμούς. Και ταυτοχρόνως με συνθήκες που αναπαράγουν απευκταίες προοπτικές. Τις οποίες μόνο μυωπάζοντες δεν βλέπουν κι εθελότυφλοι δεν αντιλαμβάνονται. Και τις οποίες θα συναντήσουμε «καθ’ οδόν» ως παραμέτρους, εάν όχι καταστροφής, οπωσδήποτε όμως πληθυσμιακής απομειώσεως και κοινωνικής μεταλλάξεως. Με ανάλογο κόστος που αναποτρέπτως θ’ αναπαραχθεί.
Για όσους λοιπόν η όραση λειτουργεί με όρους διαλεκτικού ρεαλισμού και με βάση τεκμαρτά δεδομένα:
1. Σε όλη την κρίσιμη διαδρομή της χρεοκοπικής ολισθήσεως που «ζούμε στο πετσί μας» την τελευταία πενταετία, κάπου τετρακόσιες (και πλέον) χιλιάδες Ελληνες «πήραν των ομματιών τους»! Με κίνητρο την επιβίωση, σε καιρούς πέραν και από χαλεπούς, που επαναφέρουν συνθήκες (και μνήμες) της πρώιμης μετεμφυλιακής δεκαετίας του ’60. Και το πιο σημαντικό: Περισσότεροι από τους μισούς, είναι νέοι επιστήμονες, για τους οποίους το κράτος επένδυσε πολλά. Και από τους οποίους ασφαλώς ανέμενε ανταποδοτική συνδρομή, με όρους παραγωγικού αποτελέσματος και ποιοτικής (κοινωνικώς) ανατάξεως.
2. Οχι μόνο λόγω κρίσεως, αλλά και γενικότερα βιολογικής κάμψεως (ή γηράνσεως) οι ρυθμοί πληθυσμιακής αναπληρώσεως, έχουν από πολλού ανατραπεί και κατ’ ουσίαν αναστραφεί. Με τους θανάτους να υπερτερούν κατά τεκμήριο των γεννήσεων! Και τις γεννήσεις ν’ αποτελούν «είδος υπό αυστηρήν επιλογήν». Με την έννοια ότι: Και οι γάμοι και τα «φυσικώς επέκεινα» (δηλαδή τεκνογονία) καταλήγουν εν πολλοίς απαγορευτικά! Συνάρτηση και αυτά, όχι πλέον κοινωνικών διαφοροποιήσεων και νοοτροπιών, αλλά σαφώς οικονομικών αδυναμιών. Που αποδομούν άμεσα δυνατότητες των νέων και συνήθως ανέργων. Οι οποίοι και αποτελούν το καθαυτό δυναμικό δημογραφικής ζωτικότητος και προοπτικής. Η μοιραία δηλαδή βιολογική γήρανση, για την οποία γίνεται τόσος λόγος (όχι μόνο για μας, αλλά για την Ευρώπη γενικότερα) στην περίπτωσή μας ειδικότερα, επιβαρύνεται από τη χρεοκοπική διολίσθηση και τις έως και βάναυσες υποτροπές της. Σ’ επίπεδο δηλαδή κοινωνικών συνεπειών και πτωχευτικών καταρρεύσεων.
3. Το κρίσιμο κενό αυτών των δημογραφικών μας αναδιπλώσεων (που προκαλούν οι δυο προηγούμενοι συντελεστές) αναπληρώνεται «ατάκτως» και βιαίως: α) Από το έωλο φαινόμενο των λαθρομεταναστευτικών ροών, που άρχισαν (με ημέτερες ανοχές) πολύ πριν από την οικονομική κρίση. Δημιουργώντας ανάλογες πραγματικότητες και νέα κοινωνικά φαινόμενα και δεδομένα. β) Από το έως και ακατάσχετο νεοφανές προσφυγικό ρεύμα των μυριάδων δύστυχων θυμάτων της ανθρωποσφαγής που συντελείται σε όμορες περιοχές. Και που το τελευταίο διάστημα διογκώνεται αναλόγως. Αποτελώντας –πέραν άλλων –κι εργαλείο ασκήσεως πολιτικής και προαγωγής στρατηγικών σχεδιασμών των μεν ή των δε. Οπόταν και ουδείς μεν γνωρίζει το τελικό μέγεθος και τις διαμορφώσεις που θ’ ανακύψουν.
Γνωρίζουμε όμως καλά, το γεγονός των μη αναστρέψιμων ανατροπών που εγκυμονούνται. Και που θα μετεξελιχθούν σε ανάλογες κοινωνικές πραγματικότητες. Με δυναμικές που εάν εκφύγουν του ελέγχου της χώρας, μπορεί και ν’ απολήξουν καθαυτό μοιραίες. Η πικρή αλήθεια…
