Υπό μία έννοια, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους πολέμιους της δημοκρατίας, έγραφε η «Τσάιτ», γιατί με το αρνητικό τους παράδειγμα μας δείχνουν πόσο σημαντικές είναι οι κατακτήσεις της: διάκριση εξουσιών, κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα. Και ταυτόχρονα μια κοινωνία ανοχής και μια ζωντανή κοινωνία πολιτών. Οπου επιχειρείται η περιστολή τους, απειλείται η ίδια η δημοκρατία. Σήμερα από τους εθνολαϊκιστές, οι οποίοι παρά τις μεταξύ τους διαφορές στήνουν το δικό τους μέτωπο. Η Λεπέν δεν κρύβει τη συμπάθειά της για τον Πούτιν, ο Ορμπαν για τον Τραμπ. Ο Ερντογάν φτιάχνει μέτωπο με τον Πούτιν, ο Τραμπ δεν έχει πρόβλημα με την προσάρτηση της Κριμαίας από τον Πούτιν, ο οποίος ανταποδίδει το «δώρο» με τη βοήθεια ρώσων χάκερ στη δημοσίευση των επίμαχων e-mail της Χίλαρι Κλίντον.
Η «Τσάιτ» εκτιμά ότι επιχειρείται, και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα, να στηθεί μια διεθνής του αυταρχικού εθνολαϊκισμού, που θα βάλει και τη διεθνή πολιτική σκηνή σε μια νέα φάση. Ο ανταγωνισμός δεν θα είναι μόνο μεταξύ κρατών ή συστημάτων, αλλά ανάμεσα σε τρόπους ζωής και συναισθήματα. Αλλωστε, ο ρόλος του θυμικού στην πολιτική ήταν πάντα σημαντικός. Και όταν εργαλειοποιείται πολιτικά, μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Στην περίπτωση των αμερικανικών εκλογών αλλά και του βρετανικού δημοψηφίσματος φάνηκε καθαρά πόσο καθοριστικά είναι τα συναισθήματα στην επίτευξη πολιτικών στόχων.
