Οι φοιτητές ξανάρχονται. Οι αιώνιοι εννοώ αφού, σύμφωνα με την τροπολογία του υπουργείου Παιδείας, αδρανοποιείται η διάταξη του νόμου Διαμαντοπούλου που τους έθετε εκτός πανεπιστημίων. Η άποψη του υπουργού εξάλλου είναι ότι ο τίτλος του φοιτητή κατοχυρώνεται όταν μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο. Μετά; Ποιος νοιάζεται για το μετά; Το έχει πει, καλύτερα από τον κύριο Φίλη, ο Κώστας Βουτσάς στο «Ενα έξυπνο μούτρο». «Είναι να μην τρουπώσω εγώ. Ετσι και τρουπώσω, τρούπωσα». Τι σημασία έχει η πρόοδος, η διάκριση, η επίτευξη των στόχων στο θεματικό πάρκο αυτής της εφηβικής, αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς; Ασε που τα πολλά πηγαινέλα στο πανεπιστήμιο είναι και επικίνδυνα, γιατί σκέψου να μπλέξεις και με κακές παρέες, τίποτα νεοφιλελέδες δηλαδή, και να θέλεις αριστείες και άλλες τέτοιες αηδίες.
Ας σοβαρευτούμε τώρα, όσο είναι δυνατόν δηλαδή. Φαίνεται (και όχι μόνο από αυτό) ότι διακαής πόθος της κυβέρνησης είναι να παραμείνει αυτοεγκλωβισμένο το κοινό της στη συναισθηματική και πολιτική νοημοσύνη της εφηβικής ηλικίας. Ακόμη καλύτερα της προεφηβικής. Στάδιο από το οποίο νομίζω ότι δεν έχουν απεμπλακεί και αρκετά μέλη της. Οχι μόνο γιατί οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν συνειδητοποιούν πως δεν κατέχουν τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα ο κύριος Παππάς. Αλλά και γιατί στην ουσία ενηλικιώνεσαι όταν παύεις να θέλεις να κόψεις και να ράψεις την πραγματικότητα στο σχήμα της επιθυμίας σου και αρχίζεις να προσαρμόζεις την επιθυμία σου στην πραγματικότητα. Αλλά και πάλι τι σημασία έχει; Νέος είσαι μόνο μια φορά αλλά ανώριμος μπορείς να είσαι για πάντα. Οπως επίσης και φοιτητής.
