Σ ε μια σεζόν που η μόδα ξεκινά τις αναφορές της σε μια νέα απογύμνωση του γυναικείου σώματος το μπουρκίνι είναι η πέτρα του σκανδάλου. Η μόδα μάς προτρέπει να παρουσιάσουμε τον χειραφετημένο (;) μας εαυτό μέσα από μια προετοιμασία ενδυματολογικής αποκάλυψης. Ωστόσο, τα διάφανα πέπλα της υψηλής ραπτικής που επιστρώνουν τα σώματα των πελατισσών των χωρών του αραβικού κόσμου μάς δηλώνουν ότι μάλλον επικρατεί μια πολιτισμική αναστάτωση, την οποία η μόδα προσπαθεί να εξισορροπήσει στις παγκοσμιοποιημένες της μπουτίκ με προτάσεις προσαρμοσμένες στα τοπικά ήθη.
Η επιδερμίδα γίνεται λοιπόν εδάφιο της μόδας, όπως ακριβώς και τα ρούχα. Τα κοντά, διάφανα, στενά ή κομμένα στους ώμους, ψηλά στους μηρούς, στους πλάγιους ή τους ραχιαίους αποκαλύπτουν το λευκό, λείο, με γραμμωμένους μυς δέρμα. Η πολύχρονη εκστρατεία αποκάλυψης του οποίου κάνει τις –νέες αλλά και τις πιο ηλικιωμένες –γυναίκες διαρκώς ανασφαλείς με τη συμμετρία των εκατοστών στις αναλογίες τού σώματος που επιδεικνύουν τα ρούχα της νέας μόδας. Στον αντίποδα ένας θρησκευτικός ενδυματολογικός κώδικας δίνει έμφαση στην πολιτισμική διαμάχη που εξαπλώθηκε στα ευρωπαϊκά εδάφη βάζοντας το γυναικείο σώμα στο στόχαστρο και της πολιτικής αντιπαράθεσης.
ΓΥΜΝΟ ΣΩΜΑ. Ας θυμηθούμε μόνο ότι το γυμνό σώμα ήταν πάντα ένας αποσταθεροποιητικός παράγοντας που προκαλούσε τις αντιδράσεις ανησυχίας του κόσμου. Το πρώτο ολόσωμο μαγιό της Αυστραλέζας Ανέτ Κέλερμαν προκάλεσε το 1907 τη σύλληψή της στην παραλία της Βοστώνης. Στις αρχές του ’50 ο αποκλεισμός του μπικίνι στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία ξεκίνησε με εντολή του Πάπα. Για να γίνει όμως το ενδυματολογικό «αμάρτημα» μόδα, απλώς χρειάστηκε η Μπριζίτ Μπαρντό να εμφανιστεί το 1953 στην παραλία των Καννών, στη διάρκεια του κινηματογραφικού φεστιβάλ. Καθώς και μια σκηνή με την Ούρσουλα Αντρες στην ταινία του Τζέιμς Μποντ το 1962 «Το νησί του Δρος Νο» να αναδύεται με το λευκό μαγιό της από τη θάλασσα. Ας σημειώσουμε ότι στη Γαλλία μόλις το 2013 έλαβε τέλος η νομική απαγόρευση που περιόριζε τις γυναίκες να φοράνε παντελόνια σε χώρους του δημόσιου – κρατικού τομέα.
Από την άλλη πλευρά, η σύγχρονη στιχουργική πολεμική στο άλμπουμ «Lemonade» της Μπιγιονσέ γύρω από το αφρικανικό γυναικείο σώμα ενισχύει την επιθετική αυτοπεποίθηση των γυναικών. Οι οποίες επιδιώκουν σήμερα να δείξουν τις καμπύλες τους με στενά εφαρμοστά ρούχα και όχι να τις κρύψουν κάτω από ριχτά χυτά κομμάτια υφάσματος.
Η μόδα ήταν και θα είναι ένα ασφαλές βαρόμετρο των κοινωνικών αλλαγών. Κάθε προσπάθεια λοιπόν να απαγορεύσουμε την εξάπλωση μιας τάσης τονίζει έναν ενδόμυχο φόβο μας. Σήμερα κρίνουμε όχι αυτό που αποκαλύπτει το σώμα, αλλά ό,τι κρύβεται κάτω από τα ρούχα. Και κοιτάζουμε προς το παρελθόν θεωρώντας ότι οι ευτυχισμένες ημέρες ήταν εκείνες που η μόνη μας έγνοια ήταν το μήκος του ποδόγυρου και ο βαθμός διαφάνειας του ρούχου.
