Εχουν περάσει 46 χρόνια από τη διάλυση των Beatles και όμως ακόμα και σήμερα καθετί πρωτοποριακό μουσικά οδηγεί μοιραία στη σύγκριση με τις κορυφές τους. Και, συνήθως, αποτυγχάνει να τους συναγωνιστεί. Η αφετηρία του punk; Το «Helter Skelter» από το «Λευκό άλμπουμ». Η κορυφή της ψυχεδέλειας; Το «Sgt Pepper». Τα πρώτα ψήγματα του industrial; Το «Revolution 9». Και την ίδια στιγμή το μεγαλείο της ένωσής τους –μια μπάντα σπουδαίων εκτελεστών όπου ο καθένας είχε τον ιδανικό ρόλο: Οι μπασιστικές επεμβάσεις του Πολ ΜακΚάρτνεϊ, άριστες και καλοζυγισμένες. Τα τύμπανα του Ρίνγκο Σταρ, απόσταγμα αποτελεσματικής αφαίρεσης. Το κιθαριστικό ταίριασμα των Τζον Λένον και Τζορτζ Χάρισον, αντίστιξη από τις λίγες. Και το δέσιμό τους στη σκηνή, υποδειγματικό, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Αλλωστε, για πόσα μουσικά συγκροτήματα μπορείς να ισχυριστείς ότι μπορείς να τα αναγνωρίσεις απλώς και μόνο διαβάζοντας τα μικρά ονόματα των μελών τους; Σήμερα είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για το φαινόμενο της μπιτλομανίας και να καταγράψει με ακρίβεια το κλίμα της εποχής. Οι εμφανίσεις τους προκαλούσαν τέτοια υστερία, που αποτελούσαν πραγματικό πονοκέφαλο στην αστυνομία κάθε χώρας: Ρεπορτάζ της εποχής αναφέρει πως «οι αστυνομικές δυνάμεις των διαφόρων πόλεων, όπου το συγκρότημα περιοδεύει, συναγωνίζονται μεταξύ τους ποια θα καταφέρει να φυγαδεύσει ταχύτερα τους Beatles από την αίθουσα συναυλιών». Με ποια αφορμή όμως τα γράφουμε όλα αυτά;

Η ΧΡΥΣΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ. Το ντοκιμαντέρ «The Beatles: Eight days a week» του Ρον Χάουαρντ (γνωστός για πολλά και φημισμένα blockbusters όπως τα «Coccoon», «Willow», «Ransom» και «Κώδικας ντα Βίντσι» –αλλά και για πιο απαιτητικά φιλμ όπως το εξαίσιο «Frost/Nixon») καταγράφει τη συναυλιακή πορεία των Σκαθαριών από το 1962 μέχρι το 1966 –όταν δηλαδή οι Beatles αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη σκηνή και να ασχοληθούν μονάχα με την καθαρά δημιουργική πλευρά του επαγγέλματος. Ταυτόχρονα, ο Χάουαρντ επιχειρεί να καταγράψει τη φρενίτιδα η οποία ακολουθούσε σε κάθε του βήμα το συγκρότημα που άλλαξε τη μουσική, συγκεντρώνοντας υλικό από συναυλίες τους, συνεντεύξεις και δημόσιες εμφανίσεις καθώς και από τα παρασκήνια. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει τον τρόπο που δημιουργούσαν τόσο ως ομάδα όσο και σε ατομικό επίπεδο ο καθένας τους. Το δε ντοκιμαντέρ καλύπτει την περίοδο της Beatlemania η οποία εκτείνεται από τα πρώτα βήματα της μπάντας στο Κάβερν Κλαμπ του Λίβερπουλ μέχρι την τελευταία επίσημη συναυλία τους στο Κάντλστικ Παρκ του Σαν Φρανσίσκο, στις 29 Αυγούστου 1966. Φυσικά, η ταινία έχει την έγκριση των εναπομείναντων Σκαθαριών, της Γιόκο Ονο και της Ολίβια Χάρισον, ενώ η παγκόσμια πρεμιέρα του φιλμ θα γίνει –προφανώς –στη Βρετανία, στη Πλατεία Λέστερ του Λονδίνου.

Η είδηση είναι πως το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας που ετοιμάζεται για την 22η διοργάνωσή του υπό τη διεύθυνση του Λουκά Κατσίκα, ο οποίος παίρνει τα ηνία από τον Ορέστη Ανδρεαδάκη, καθώς ο τελευταίος είναι, εδώ και κάποιους μήνες, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Για τους μπιτλομανείς έχω ένα ακόμα νέο: Την προβολή της ταινίας θα διαδεχθεί τριαντάλεπτο υλικό από τη συναυλία που οι Beatles έδωσαν στο Shea Stadium το 1965 –σε κόπια πλήρως αποκατεστημένη ψηφιακά σε εικόνα και ήχο. Μιλάμε για την πρώτη ροκ συναυλία που δόθηκε ποτέ σε στάδιο τέτοιου μεγέθους. Πενήντα πέντε χιλιάδες θεατές ήταν εκεί, ενώ το γεγονός κινηματογραφήθηκε από 14 κάμερες σε φιλμ 35 χιλιοστών.

info

Το ντοκιμαντέρ «Eight days a week» προβάλλεται στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αναμένεται η ημερομηνία προβολής.

Τελευταία Νέα