Να σας πω ένα μυστικό, αν και δεν νομίζω ότι αποτελεί πλέον μυστικό: η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει τράπεζες!..

Αφενός επειδή δεν τις εμπιστεύονται οι πολίτες.

Οι καταθέσεις βρίσκονται σήμερα στο επίπεδο του 2003 (!) ενώ μειώθηκαν και συνεχίζουν να μειώνονται παρά το κλείσιμο της αξιολόγησης που (υποτίθεται) έκλεισε την πολιτική αβεβαιότητα.

Τα χρήματα δηλαδή δεν επιστρέφουν από τα στρώματα, ούτε από τις θυρίδες, ούτε από το εξωτερικό.

Εύλογο. Ποιος κανονικός άνθρωπος θα εμπιστευτεί αυτές τις τράπεζες κι αυτήν την κυβέρνηση; Ποιος μπορεί να γνωρίζει τι θα σκαρφιστούν αύριο για να βάλουν χέρι στην τσέπη του;

Αφετέρου επειδή δεν τις εμπιστεύονται οι ίδιοι οι αρμόδιοι για τη λειτουργία τους.

Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου οι διοικήσεις των τραπεζών επιλέγονται με τις διαδικασίες που επικρατούν στη χώρα μας; Και σε ποια άλλη χώρα οι τράπεζες διοικούνται με τόσους ελέγχους, τόσους περιορισμούς και τόση καχυποψία;

Αποτέλεσμα; Και ο τελευταίος ενδιαφερόμενος θα σας πει ότι οι τράπεζες πλέον δεν λειτουργούν καθόλου, δηλαδή δεν χρηματοδοτούν την οικονομία. «Ασε τώρα μη με τρέχουν!» είναι το δόγμα του κάθε τραπεζίτη.

Εύλογο κι αυτό. Στην Ελλάδα των 115 δισ. μη εξυπηρετούμενων δανείων μια Κοινοβουλευτική Επιτροπή ασχολείται με 800 εκατομμύρια δάνεια σε μέσα ενημέρωσης, τα μισά από τα οποία εξυπηρετούνται κανονικά.

Ασχολείται δηλαδή για λόγους πολιτικής βλακείας με το 0,4% των μη εξυπηρετούμενων δανείων της χώρας ή με λιγότερα από τα ποσά που έχει δανειστεί μόνος του ο «Μαρινόπουλος».

Πώς μπορεί όμως να λειτουργήσει ένα τραπεζικό σύστημα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, έλλειψης εμπιστοσύνης και πολιτικής βλακείας;

Προφανώς η δωδεκαετία του 1996-2008 γνώρισε την υπερβολή του εύκολου και φθηνού χρήματος. Αλλά χάρη σε αυτό το εύκολο και φθηνό χρήμα η χώρα αναπτύχθηκε με ετήσιους ρυθμούς 4%-5% και το ΑΕΠ σχεδόν διαπλάστηκε.

Παθογένεια το εύκολο και φθηνό χρήμα; Ισως. Αλλά και ανάπτυξη.

Δυστυχώς στη χώρα μας από ανοησία, κόμπλεξ ή ασχετοσύνη καταφέραμε το πρωτοφανές: πετάξαμε το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα!

Στο όνομα μιας υποθετικής κάθαρσης από τις παθογένειες του παρελθόντος, οι τραπεζικές λειτουργίες ανατέθηκαν ευθέως στους εισαγγελείς, η χρηματοδότηση στους πρωτοδίκες και ο έλεγχος σε αστοιχείωτους δημοσιογράφους και πολιτικούς.

Ο κάθε κακομοίρης βγάζει τώρα τα απωθημένα του για κάποιο δάνειο που πήρε ή δεν πήρε κάποτε. Κι ανάπτυξη, μηδέν.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι ο θάνατος των τραπεζών. Σίγουρα όμως (όπως έλεγε κι ο Φρανκ Ζάπα για την τζαζ) έχουν αρχίσει να μυρίζουν περίεργα.