Κάθε γεγονός το βλέπει ο καθένας από τη μεριά του λόφου όπου στέκεται. Ο «λευκός καπνός» για τις νέες τηλεοπτικές άδειες φανέρωσε ή υπενθύμισε την παραπάνω βασική αρχή. Αν δούμε την όλη διαδικασία δημοπράτησης ως ρύθμιση ενός παλιού πλαισίου της αγοράς σε αστικό περιβάλλον η κυβέρνηση βγαίνει κερδισμένη.

Το ποσό που συγκεντρώθηκε από το τζογάρισμα είναι μεγάλο, προφανώς ο Τσίπρας θα το έθετε αμέσως στην αναδιανεμητική ροή. Και σημειολογικά να το δει κανείς, ο Πρωθυπουργός εικονοποιεί εδώ και έναν μήνα την ολιγαρχία στα μάτια του μέσου πολίτη. Πολύ περισσότερο, την «κλείνει» σε κτίριο και της παίρνει τα χρήματα. Από την Παρασκευή τα ξημερώματα ο Τσίπρας βρήκε το νέο του αφήγημα: είναι αυτό του ηθικού καπιταλισμού. Σε αυτόν τον νέο κύκλο, ο ίδιος θα διεκδικεί τον ρόλο του φορέα δεξιοτήτων, του μηχανοδηγού με ευαισθησίες. Για ένα κομμάτι κόσμου που έχει μινιμάρει κάθε προσδοκία, τα παραπάνω δεν είναι καθόλου αμελητέα.

Μετασχηματίζοντας όμως το τηλεοπτικό περιβάλλον δεν αλλάζεις τον πυρήνα των πραγμάτων. Αυτή είναι η άλλη πλευρά του λόφου. Η κυβέρνηση μόλις άρχισε να ανεβαίνει μια νέα ανηφόρα. Η δημοπρασία ήταν η πρώτη φάση μιας μακράς διαδικασίας με τεράστια κωλύματα. Ακόμη και το υπέρογκο ποσό των 246 εκατ. ευρώ που μαζεύτηκε δεν είναι άμεσα εισπράξιμο, αλλά σε τρεις δόσεις και σε βάθος χρόνου.

Το βασικότερο όλων: Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας δεν περνάει από τα νέα κανάλια. Περνάει ίσως ξώφαλτσα, αφού ένα κομμάτι μόνον αυτής της οικονομικής δραστηριότητας είναι καθοριστικό και βιομηχανοποιημένο. Η αγορά όμως είναι μια περίπλοκη έννοια.

Επίσης, η συζήτηση για τις νέες άδειες δεν έγινε για την ποιότητα του νέου προϊόντος ούτε για τον εξορθολογισμό των λούμπεν ζωνών. Η συζήτηση άρχισε ανάποδα, με την άμεση αποδοχή πως απλώς θα πάρει άδεια αυτός που θα πληρώσει τα πιο πολλά.

Επιστρέφοντας στον λόφο των πραγμάτων, αν δεις την κυβέρνηση ως φορέα αστικής πολιτικής (και όχι ως αστική κυβέρνηση), αυτή μοιάζει με τη βελτιωμένη εκδοχή ενός Ενιαίου Συνασπισμού ’89 – ’90 που για να μην ξεχνιόμαστε είχε τη συνευθύνη του τηλεοπτικού τοπίου. Τα άγρια μωρά της ανανεωτικής Αριστεράς με μια εσάνς παράδοξων συμμαχιών φτιάχνουν το νέο κράτος, τις νέες ηγεμονίες με πιο μακρά προοπτική από αυτή που πολλοί φαντάζονται.

Αν δεις, πάλι, τα πράγματα πιο κυνικά η όλη προοπτική σκοντάφτει στο τέλμα της οικονομίας και της αγοράς. Στο όλο και μικρότερο περιθώριο ανοχής των λαϊκών στρωμάτων.