Δημοσιογράφος κορυφαίας ξένης εφημερίδας που παρακολουθεί την ελληνική κρίση από το ξέσπασμά της και μιλά διαρκώς με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο υποστηρίζει σε επικοινωνία του με «ΤΑ ΝΕΑ» ότι η υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ έχει τσαντίσει υπερβολικά τους δανειστές που έχουν εκνευριστεί όχι μόνο με την ελληνική κυβέρνηση αλλά και με την αξιωματική αντιπολίτευση. Θεωρούν δηλαδή ότι εκτός από τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που βάσισε την πολιτική της αναρρίχηση στη χίμαιρα του αντιμνημονίου, υπόλογη είναι και η Νέα Δημοκρατία για το γεγονός ότι ενθάρρυνε –κυρίως τα πρώτα χρόνια της αντιμνημονιακής εξαλλοσύνης –τις θεωρίες συνωμοσίας για την παραποίηση των στατιστικών στοιχείων. Αυτό είναι σημαντικό διότι, όπως λέει ο δημοσιογράφος, η αξιωματική αντιπολίτευση απέτυχε στο να καταδικάσει ευθαρσώς τις κατηγορίες που απευθύνονται στον Γεωργίου, που στο σύνολό της η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία τις θεωρεί κωμικές. «Για τους δανειστές», συνεχίζει ο δημοσιογράφος, «αυτό είναι μια ένδειξη του πώς η ελληνική πολιτική τάξη, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, αναζητά ακόμη αποδιοπομπαίους τράγους κι εμφανίζεται αδύναμη να αναλάβει την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας».
Προφανώς στην Εσπερία αδυνατούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν τις ασκήσεις εσωκομματικής ισορροπίας που είναι αναγκασμένη να κάνει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας για να διατηρήσει την ηρεμία στο εσωτερικό της παράταξης. Ο λόγος όμως για τον οποίο οι ξένοι ανέμεναν μια πιο καθαρή στάση από την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ότι μέχρι στιγμής ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχει δώσει άλλου είδους διαπιστευτήρια και θεωρείται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ως ένας πολιτικός που έχει τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή με τη λαϊκιστική πλευρά της Δεξιάς. Για τους Ευρωπαίους δεν είναι σαφής ούτε η στόχευση της απόπειρας ξεπλύματος της περιόδου Καραμανλή που επιχειρείται από το σημερινό κυβερνητικό σχήμα και τα πολιτικά οφέλη που προκύπτουν, ούτε βέβαια μπορούν να αντιληφθούν ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα ισχυρό ποσοστό πολιτών που πιστεύει φανατικά στη θεωρία αλλοίωσης των στατιστικών στοιχείων για να εξυπηρετήσει τη σκόπιμη υπαγωγή της χώρας στη διεθνή εποπτεία.
Ο εκνευρισμός σε Βρυξέλλες και Βερολίνο προκύπτει κυρίως από το γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, επτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, δείχνει να βρίσκεται ακόμη μακριά από την πραγματικότητα, σε κατάσταση –δημόσιας τουλάχιστον –άρνησης για τις πραγματικές αιτίες που προκάλεσαν την κρίση. Θεωρούν δηλαδή αδιανόητο ότι η κυβέρνηση αφήνει να αιωρείται –πόσω μάλλον να ενθαρρύνει –μια τέτοια υπόθεση και παραλληλίζουν τη δικαστική δίωξη Γεωργίου με την πολιτική δίωξη – εκπαραθύρωση Θεοχάρη πριν από δύο χρόνια από την κυβέρνηση Σαμαρά. Μια ένδειξη δηλαδή ότι η ελληνική πολιτική τάξη παραμένει βαλτωμένη στην αναξιοπιστία και στον βαλκανικό επαρχιωτισμό.
