«Eνα παιδί βυθισμένο στην τέχνη του»

«Θυμάμαι ότι φτάσαμε στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης μετά τις πρόβες και ανέβηκε στο πάλκο. Το σώμα του δεν συμμετείχε σε αυτή την παράσταση. Ηταν συγκλονιστικός ο τρόπος που τραγουδούσε. Κανείς από όσους ήταν παρόντες δεν μπορούσε να συνδέσει την εικόνα που έβλεπε με τον ήχο που άκουγε. Ηχησε η φωνή του με έναν τρόπο που δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη που ήμουν ένας από τους τελευταίους του καλεσμένους. Μεγάλη τιμή!». Αυτές οι εικόνες δεν είναι οι μοναδικές για τον Παύλο Παυλίδη όταν ανακαλεί στιγμές που μοιράστηκε με τον Θάνο Ανεστόπουλο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 49 ετών ύστερα από μάχη με μεταστατικό καρκίνο των οστών. Ο Ανεστόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1967 και υπήρξε μέλος των Διάφανων Κρίνων από το 1991. Η αγάπη του για την ποίηση τον ώθησε στη μελοποίηση ποιημάτων σε όλη τη δισκογραφία του συγκροτήματος, από το 1994 έως το 2008. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στο μουσικό βιβλίο των Διάφανων Κρίνων «Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους» (Ινδικτος, 2005). Το 2009 δημιούργησε με τον συνθέτη Νίκο Πλάτανο το μουσικό project «Οι ποιητές γυμνοί τραγουδούν».

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ. «Η πρώτη επαφή με τον Θάνο που με έκανε να τον αγαπήσω ήταν όταν δούλευε σε κάποιο εκδοτικό οίκο στα Εξάρχεια. Με είχε προσκαλέσει εκεί επειδή είχε μάθει πως είχα κάποια κείμενα προς έκδοση και είχε μεσολαβήσει για να γνωρίσω τον εκδότη. Η συνάντηση ήταν μια αποτυχία αλλά η συνάντηση μου με τον Θάνο ήταν καταπληκτική. Κατάλαβε γρήγορα ότι δεν θα με ενδιέφερε να εκδώσω εκεί τα βιβλία μου αλλά ο άνθρωπος αισθάνθηκε την ανάγκη να μου πει “ευχαριστώ που ήρθες ώς εδώ”. Μου έκανε δώρο περίπου 20 βιβλία από εκείνο τον εκδοτικό οίκο, το ένα καλύτερο από το άλλο: κάποιες εκδόσεις λατίνων ποιητών. Εκείνο το απόγευμα με τον Θάνο μού έμεινε στο μυαλό μαζί με μια στοίβα βιβλία. Εκεί κατάλαβα πως αυτό το παιδί ήταν βυθισμένο στην τέχνη του και αγαπούσε τη λογοτεχνία και την ποίηση. Ηταν κομμάτι της ψυχής του όλο αυτό το πράγμα. Ο Θάνος πέρα από τα Διάφανα Κρίνα. Ηταν ένα παιδί που απλώς δούλευε σε έναν εκδοτικό οίκο. Σαν να έφυγε όλη η μυθολογία του ελληνικού ροκ εντ ρολ: δεν μου είχε χαρίσει δίσκους του, αλλά βιβλία άλλων. Ολα σπουδαία και πολύτιμα. Μετά, όταν τελειώσανε και τα Ξύλινα Σπαθιά και τα Διάφανα Κρίνα, τον συνάντησα στο καφέ Ελληνικόν στη Θεσσαλονίκη όπου παίζαμε μαζί. Για πρώτη φορά είδα τον Θάνο χωρίς την μπάντα του να παίζει με μια κιθάρα. Μου φάνηκε από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχω δει ποτέ. Ηταν απίστευτη η ορμή που είχε το παίξιμό του. Είχα πάρα πολύ καιρό να δω έναν άνθρωπο να χτυπάει με τόση δύναμη μια κιθάρα, και αυτό να έχει νόημα. Ηταν ένας ολομόναχος περφόρμερ. Πολύ δυνατός και αληθινός και πηγαίος.

Περάσανε πολλά χρόνια ώσπου μου ήρθε αυτή η πρόσκληση για τη συναυλία φίλων πριν από λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι μια αίσθηση γιορτής όταν βρεθήκαμε όλοι στα καμαρίνια μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Νάστα, τον Nomik. Δεν υπήρχε θλίψη. Μας είχε καλέσει ο Θάνος εκεί και αυτό ήταν από μόνο του χαρμόσυνο».