Γιώργος Ανδρέου

Οι πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το «Stormbringer» των Deep Purple και το «Band on the run» του Paul McCartney and the Wings. Ημουν 15 χρονών (ήταν το 1976) από το δισκάδικο Ντο Ρε Μι των Σερρών (η γενέθλια πόλη μου). Δεν θυμάμαι την τιμή –ήταν πάντως σε δραχμές! Τους αγόρασα γιατί κι οι δύο δίσκοι (βινυλίου φυσικά) περιείχαν από ένα τραγούδι πολύ «θερμό» για slow χορό αγκαλιά με το κορίτσι των αισθημάτων μου στα εφηβικά πάρτι: Οι Purple το «Soldier of fortune» κι οι Wings το «Let me roll it».

Είναι πολύτιμοι για μένα εκείνοι που αγόρασα ανάμεσα στο 1976 και το 1980 –οι περισσότεροι εισαγωγής (ξένης δηλαδή εκτύπωσης, με καλύτερη ποιότητα βινυλίου και πλήρη εξώφυλλα, με πληροφορίες και φωτογραφίες. Οι ελληνικές εκδόσεις συνήθως ήταν «σπαρτιάτικες»!). Δίσκοι όπως το «Dark side of the moon», το «The wall» και το «Wish you were here» των Ρink Floyd, το «Ιn a threshold of a dream» των Moody Blues, το «Desire» του Bob Dylan και πολλούς αντίστοιχους σημαντικούς δίσκους της ροκ μουσικής. Εξίσου ελληνικούς δίσκους που μου εμπιστεύτηκε ο πατέρας μου αρχικά κι ύστερα συνέχισα να αγοράζω εγώ –όπως η πρώτη έκδοση του «Μεγάλου ερωτικού» (Μ. Χατζιδάκις), η «Θητεία» (Γ. Μαρκόπουλος – Μ. Ελευθερίου), η «Κατάσταση Πολιορκίας» (Μ. Θεοδωράκης – Ρ. Χατζηδάκη), ο «Αγιος Φεβρουάριος» (Δ. Μούτσης – Μ. Ελευθερίου), η «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ» (Θ. Μικρούτσικος), η «Ρεζέρβα» (Δ. Σαββόπουλος), το «Φλου» (Π. Σιδηρόπουλος με Σπυριδούλα) κι ένα σωρό άλλες αξιόλογες κυκλοφορίες.

Η συλλογή μου περιέχει 4.000 βινύλια και 1.000 CD, αγορασμένα από μένα, τον πατέρα μου, τον θείο μου (κλασικής μουσικής), ενώ ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της αποτελείται από βινύλια και CD που μου χάρισε ο αγαπημένος μου (και εκλιπών) φίλος και σπουδαίος συλλέκτης Πέτρος Τσακίρης. Εδωσα ένα σεβαστό ποσό στο Λονδίνο πριν από δεκαπέντε χρόνια για έναν δίσκο των Traffic, το «John Barleycorn must die». Αντίστοιχα χάρηκα πολύ όταν κάποιος φίλος μού χάρισε τον (εξαιρετικά συλλεκτικό) πρώτο δίσκο των Poll (τίτλος: «Ανθρωπε…») με το περίφημο εξώφυλλο-ταγάρι και την αφίσα μέσα του, μαζί με το βινύλιο. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να φτάσω ώς την Αργεντινή για να αποκτήσω μια αληθινά περιεκτική συλλογή δίσκων tango και nuevo tango. Εντάξει, δεν ταξίδεψα μόνο γι’ αυτό τον λόγο στην Αργεντινή. Δεν συμφωνώ πως ένας δίσκος βινυλίου παιγμένος σε ένα αξιοπρεπές πικάπ ακούγεται καλύτερα από ένα CD παιγμένο σε ένα αξιοπρεπές CD player. Ομως το μέγεθος των εξωφύλλων των δίσκων βινυλίου (που επιτρέπει ωραία και χορταστικά εικαστικά), η αίσθηση πως κρατάς στα χέρια σου ένα τεκμήριο παλιότερου πολιτισμού, το ταξίδι στο παρελθόν, με μια κουβέντα όλα αυτά κρύβουν πολλή γοητεία και γεννούν αληθινή συγκίνηση.

Μια μικρή ιστορία: Περίμενα με αγωνία ένα σπάνιο bootleg («παράνομη» ηχογράφηση από κονσέρτο ή ηχογράφηση από στούντιο που δεν περιλαμβάνεται στην επίσημη, τελική έκδοση) μιας συναυλίας των Rolling Stones. Οταν μου τον έφεραν από την Αμερική, τον τοποθέτησα με αγωνία στο πικάπ κι άκουσα κατάπληκτος και ενοχλημένος άλλο συγκρότημα: Τους MFSB (Mother Father Sister Brother), μια ωραία μπάντα μαύρης μουσικής από τη Φιλαδέλφεια!