Ξέρετε σε τι διαφέρουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ; Θα σας το πω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Δεν γουστάρω τα κανάλια που υπάρχουν και θα φτιάξω τη διαδικασία που θέλω για να έχω τα κανάλια που γουστάρω. Οποιου δεν του αρέσει να πάει στα δικαστήρια!».

Η εύλογη απάντηση είναι: «Κι εγώ δεν γουστάρω την πατέντα του Παππά κι όποιος πάρει μέρος, κακό του κεφαλιού του. Δεν αναγνωρίζω τίποτα, θα τα ακυρώσω όλα και από την αρχή. Σε όποιον δεν αρέσει να κάνει μήνυση!».

Τα υπόλοιπα δεν τα καταλαβαίνει κανείς.

Τι ακριβώς απάντησε η ΝΔ; Δεν ακούστηκε ιδιαίτερα και μάλλον ουδείς το έλαβε υπόψη του.

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δύο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει την πολιτική που ξέρει και σε όποιον αρέσει… Χωρίς δισταγμούς ή ενδοιασμούς.

Η ΝΔ κουβεντιάζει τις πλευρές του ζητήματος. «Τι λέτε, αγαπητέ; Τέτοια πράγματα; Αίσχος!».

Υπό αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί τετελεσμένα. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε η νομιμότητα ούτε η νομιμοποίησή τους, το έδειξε με το δημοψήφισμα και τις τηλεοράσεις.

Η ΝΔ, αντιθέτως, νομίζει ότι η πολιτική είναι μια διαδικασία υποκείμενη σε όρια νομιμότητας και κανόνες νομιμοποίησης –τώρα περιμένει το Συμβούλιο Επικρατείας και «τα ευρωπαϊκά δικαστήρια» να πουν ποιος θα κάνει κουμάντο στην ενημέρωση…

Εως ότου ξυπνήσουν, ο Τσίπρας θα έχει αρπάξει και τα τασάκια. Οταν ο Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ, δεν θυμάμαι να περίμενε ο ΣΥΡΙΖΑ το Συμβούλιο Επικρατείας για να αναστατώσει την Ελλάδα.

Με άλλα λόγια, οι μεν βάφουν τα χέρια τους στο αίμα έως τους αγκώνες –μεταφορικώς εννοείται…

Οι δε φοβούνται μη λερωθούν τα μανικετόκουμπα.

Η ΝΔ δεν ανακατεύτηκε στην υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ. Δεν ανακατεύτηκε στην τηλεόραση. Δεν ανακατεύεται στη Δικαιοσύνη. Δεν ανακατεύεται στις τράπεζες. Δηλαδή πού ακριβώς ανακατεύεται;

Θα μου πείτε ότι η κυβέρνηση πολιτεύεται με αμφιλεγόμενες μεθόδους επιβολής που ελάχιστα θυμίζουν σύγχρονη δημοκρατία. Κι ενδεχομένως αυτή η σκοτεινή πλευρά του παιχνιδιού να μην αρέσει στη ΝΔ του Μητσοτάκη.

Καμία αντίρρηση. Υπάρχουν δεκάδες φιλόπτωχα και φιλανθρωπικά σωματεία όπου θα μπορούσε να εξαντλήσει τις ευαισθησίες της.

Η πολιτική όμως στην Ελλάδα είναι πλέον μια ανελέητη αναμέτρηση μεταξύ δύο αντίθετων κόσμων. Σε κάθε επίπεδο και με όλους τους τρόπους. Ή κερδίζεις. Ή χάνεις. Τρίτο δεν υπάρχει.

Κι όταν μια χώρα βρίσκεται σε κατάσταση οιονεί εμφυλίου, θα κερδίζει πάντα η παράταξη που αντιμετωπίζει τη σύγκρουση χωρίς ενοχές κι αναστολές.

Οχι εκείνη που νομίζει ότι ζει Ουέστμινστερ και Ντάουνινγκ Στριτ γωνία.