Εβλεπα προχθές στην τηλεόραση, καλεσμένο σε δημοσιογραφική εκπομπή, τον διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη. Μόλις τριάντα ενός ετών, με σπουδές στη Βιολογία και μάστερ στη Δημόσια Υγεία. Να, αυτά είναι τα αποτελέσματα του ελλιπούς επαγγελματικού προσανατολισμού. Διότι είναι σαφές ότι ο Ζαχαριάδης ήθελε να γίνει δάσκαλος. Οχι εκπαιδευτικός. Δάσκαλος, μην πω δημοδιδάσκαλος. Δεν είναι μόνο η ξύλινη γλώσσα στόματος και σώματος, ούτε καν το δάχτυλο που κουνούσε στους «ομοπάνελους» δημοσιογράφους αλλά και η πλήρης ανάπτυξη και αποθέωση του διδακτικού κομμουνισμού. Δεν διαφωνούσε απλώς μαζί τους. Τους εγκαλούσε και τους υποδείκνυε τι έπρεπε να λένε, τι είναι σωστό και τι λάθος, ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό και πώς χρησιμοποιούνται οι λέξεις. Για παράδειγμα τους έδωσε να καταλάβουν τι εστί φασισμός, ερμηνεύοντάς τον βέβαια αποκλειστικά ιστορικά. Α, είμαι βεβαία ότι ο Ζαχαριάδης, όταν ήταν μικρός, δεν έπαιξε όσο λαχταρούσε τον «Μικρό δάσκαλο». Ούτε και τον «Μικρό κατάσκοπο» αφού εγκάλεσε και απόντες δημοσιογράφους για αναρτήσεις τους σε social media.
Μου φαίνεται ότι πολλοί πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν απωθημένα από τα παιδικά παιχνίδια τους και η εξουσία τούς έδωσε την ευκαιρία να τα γλεντήσουν. Πιθανολογώ ότι ο Πολάκης, για παράδειγμα, θα έπαιζε μικρός τον παρκαδόρο σε φεριμπόουτ. Σαν αυτούς που φτύνουν και ωρύονται (χωρίς λόγο) καθοδηγώντας τους οδηγούς. Και η Ολγα Γεροβασίλη, τη «Μικρή δεσμοφύλακα». Από εκεί θα της έχει μείνει ο ηδονικός σαδισμός όταν προφέρει τη λέξη «νομιμότητα». Αν ήταν καρτούν, μπορεί και να αλληθώριζε.
