Η φωνή της απώλειας

Είναι από εκείνα τα μουσικά ντοκιμαντέρ που ο σκηνοθέτης λες και κάθεται απλώς στο στούντιο και καταγράφει τον δημιουργό. Εδώ όμως, ο μεν έχει στην εργογραφία του φιλμ σαν το «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ», ο δε κάποια στιγμή λέει τη φράση «νομίζω ότι χάνω τη φωνή μου». Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ο Νικ Κέιβ στα αλήθεια ακούγεται κάπως βραχνός στο «One More Time With Feeling». Η ταινία όμως του Αντριου Ντόμινικ γρήγορα μετατρέπεται από συμπληρωματικό αγαθό του νέου δίσκου του πρωταγωνιστή σε μια συγκινητική ψηλάφηση της θλίψης και του πένθους. Η λέξη «τραύμα» εμφανίζεται όλο και συχνότερα, δίνοντας στη διαπίστωση για την απώλεια της φωνής του Αυστραλού μια χροιά μεταφορική. Γιατί στο φόντο αιωρείται ο θάνατος του γιου του, του 15χρονου Αρθουρ, τον Ιούλιο του 2015, στη διάρκεια των ηχογραφήσεων ενός άλμπουμ που ονομάστηκε «Skeleton Tree».

Η ταινία προβλήθηκε τη Δευτέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Οι κριτικές και οι παρουσιάσεις κάνουν λόγο για κάτι σαν «χαλαρή περιπλάνηση, με ιμπρεσιονιστικά στοιχεία και τεχνοτροπία α λα 70s», που ωστόσο μόνο στο πρώτο μέρος παρακολουθεί τον Κέιβ να στοχάζεται πάνω στη δημιουργική διαδικασία, να αναλύει την καλλιτεχνική του σχέση με τον Γουόρεν Ελις ή να εξηγεί πως προϊούσης της ηλικίας η τραγουδοποιία του έχει απομακρυνθεί από τον αφηγηματικό χαρακτήρα και από τις παραδοσιακές φόρμες. Οταν έρχεται η ώρα, η τραγική κατάληξη του μικρού Αρθουρ συζητιέται προστατευτικά, χωρίς λεπτομέρειες περί κατανάλωσης ουσιών ή περί των συνθηκών πτώσης του από εκείνο τον γκρεμό στο Μπράιτον. Μια ματιά στο τρέιλερ είναι ενδεικτική: τα ασπρόμαυρα πλάνα κυριαρχούν, οι ονειρικές σεκάνς δεν λείπουν, ενώ ο άνθρωπός μας ακούγεται να μιλάει για το πώς η απώλεια σε αλλάζει βαθιά. Για το πώς αναγνωρίζεις αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη αλλά είσαι πλέον κάτι άλλο.