«Sully»: Στην εισαγωγική σεκάνς του «Sully», μιας από τις πιο καλοσκηνοθετημένες ταινίες που πιθανότατα θα δείτε φέτος, το μοιραίο αεροσκάφος της πτήσης 1549 των US Airways δεν προσυδατώνεται σωτήρια στον ποταμό Χάτσον (όπως συνέβη στην πραγματική ιστορία από την οποία εμπνέεται ο σκηνοθέτης Κλιντ Ιστγουντ), αλλά προσκρούει σε έναν ουρανοξύστη. Μια εικόνα φρικαλέας καταστροφής –μόνο που, ευτυχώς, πρόκειται απλώς για όνειρο: ο Τομ Χανκς ξυπνά τρομαγμένος και η ταινία ξεκινά. Το αποτύπωμα που αφήνει πίσω της εκείνη η αρχική καταστροφή δίνει τον τόνο, παρότι γνωρίζουμε πως προέρχεται από το σκοτεινό φαντασιακό του ήρωα. Ξυπνά, βλέπετε, μνήμες μιας άλλης πτήσης, που η Αμερική δεν θα ξεχάσει ποτέ. «Εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς» μοιάζει να λέει ο Κλιντ. «Εμείς, θα κάνουμε το σωστό». Οπως ακριβώς και ο ήρωάς του που επί της ουσίας δεν «δρα» ηρωικά, απλώς κάνει «το σωστό» όπως ακριβώς κάθε ήρωας που κουβαλάει πάνω του τα σημάδια αυτού του καθαρά αμερικανικής κοπής ιδεαλισμού. Που, με τη σειρά του, κουβαλάει πάνω του μια μακρά κινηματογραφική ιστορία, με πιο εμφανές σημείο αναφοράς το σινεμά του Τζον Φορντ. Και δεν υπάρχει ούτε ένα καρέ στο «Sully» που να ξεστρατίζει από τον στόχο του.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η επιτυχής –και αναίμακτη –προσυδάτωση του αεροπλάνου (ακόμη και οι τραυματίες του ατυχήματος δεν αιμορραγούν on camera), αλλά η «ιερά εξέταση» που ακολούθησε από το νομικό τμήμα της αεροπορικής εταιρείας. Μπορούσε άραγε ο Τομ Χανκς να προσγειώσει το «νεκρό» αεροπλάνο σε κάποιο διπλανό αεροδρόμιο, γλιτώνοντας την US Airways από μακρά σειρά αποζημιώσεων; Για τους χαρτογιακάδες (τους οποίους και αντιπαθείς από την πρώτη τους εμφάνιση), σημασία δεν έχει η θαυματουργή διάσωση των επιβατών αλλά τα νούμερα και οι αριθμοί, τα πορίσματα των ηλεκτρονικών υπολογιστών και οι λογιστικές επιπτώσεις του συμβάντος. Και η διαδικασία αυτή γεννά ένα αβάσταχτο ηθικό δίλημμα στη καρδιά ενός ακλόνητου, σε αξιακό επίπεδο, πρωταγωνιστή. Ταυτόχρονα ο Τομ Στερν, τακτικός διευθυντής φωτογραφίας του Ιστγουντ από το «Bloodwork» και μετά, φιλμογραφεί εντυπωσιακά τον δεύτερο σημαντικό χαρακτήρα του «Sully», τη Νέα Υόρκη, αλλά και τα έκπληκτα βλέμματα των κατοίκων της. Δεν ήταν μόνος ο Χανκς, μας υπενθυμίζει. Μια ολόκληρη πόλη ανασυντάχτηκε και μέσα σε είκοσι τέσσερα λεπτά απέτρεψε το χειρότερο. Αν κάποιοι έχουν πρόβλημα με αυτό, αν μέσα σε αυτή τη διδαχή (που μας προσφέρεται σε μορφή –συναρπαστικού –ψυχογραφήματος) υπάρχει ένα κάποιο ζήτημα ιδεολογικής φύσης, αυτό ελάχιστα αφορά τον Κλιντ Ιστγουντ που διερωτάται: «Πώς μπορεί, εντέλει, ένα έθνος να απαντήσει σε μια ιστορική τραγωδία (αυτή που έπληξε τη Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2001);». Η απάντηση είναι απλή: κάνοντας το σωστό. Και η ταινία του είναι η ταινία ενός ανθρώπου που πιστεύει ακόμα σε αυτή την Αμερική. Δίχως εθνικιστικά φάλτσα αλλά με αξιοθαύμαστη ηθική καθαρότητα, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι.
(Βαθμοί: 7)
