Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τη διαφήμιση του Martini στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σε αυτήν πρωτογνωρίσαμε τη Σαρλίζ Θέρον κάνοντας φόκους στην εντυπωσιακή πίσω όψη της. Το σενάριο ήθελε, καθώς σηκωνόταν από την καρέκλα, να πιάνεται κάπου το πλεκτό της φόρεμα. Και ενώ περπατούσε, να αρχίζει να ξηλώνεται μέχρι που έφθανε στο σημείο μηδέν, έχοντας εν τω μεταξύ αποκαλύψει τα καλλίγραμμα πόδια και οπίσθια της καλλονής. Τι ωραία πράγματα πάω και θυμάμαι ενώ παρατηρώ να ξηλώνεται το κυβερνητικό αφήγημα, αποκαλύπτοντας όμως τα κοντά ποδάρια του ψέματος και το φαινόμενο της επικοινωνιακής κυτταρίτιδας. Το άδειασμα από την Ευρώπη για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, η δόση που δεν δίνεται, τα προαπαιτούμενα που δεν εκπληρώνονται, οι πρόσφυγες που (ξανα)έρχονται, ο κύριος Κατρούγκαλος που παραδέχεται ότι τελικά «ναι, είναι αυτό που νομίζετε. Κόψαμε τις επικουρικές!», οι προσωρινοί υπερθεματιστές που επιφυλάσσονται να καταβάλουν χρήματα, το αλαλούμ των κυβερνητικών δηλώσεων ως προς το μέλλον των μη αδειοδοτούμενων καναλιών, όλα αυτά μαζί και το καθένα χώρια δείχνουν ότι μάλλον το έλλειμμα ικανοτήτων προέχει του δόλου.
«Το σημαντικό είναι να μάθεις πρώτα τα γεγονότα. Μετά μπορείς να τα διαστρεβλώσεις κατά το δοκούν» έχει γράψει ο Μαρκ Τουέιν, αλλά μάλλον χύθηκε καφές στα τεφτέρια των κυβερνώντων και δεν διάβασαν την πρώτη φράση –άσε που ο Μαρκ Τουέιν μπορεί να τους φαίνεται νεοφιλελέ. Με ξηλωμένα πλεκτά όμως μόνο η Σαρλίζ έκανε καριέρα. Ο Πρωθυπουργός, που δεν διαθέτει και τις ποδάρες της, έχει ήδη ενταχθεί σε μια άλλη διαφήμιση. Σε αυτήν που έλεγε «πουτ δε κοτ ντάουν».
