Αναζήτηση
Eχει λαμπρό μέλλον πίσω του. Τριάντα τρία χρόνια προτού η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς επιλέξει ως γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου έναν δικηγόρο σαν τον Σπύρο Σαγιά, ο δικηγόρος Γιάννης Μαντζουράνης είχε θητεύσει στην ίδια θέση παρά τω Ανδρέα Παπανδρέου. Ηταν τότε μόλις τριάντα χρονών.
Σταδιοδρόμησε και στις δύο δεκαετίες του ’80 –την ανέφελη και την άγρια. Πράγμα που σημαίνει ότι πολύ πριν διασταυρωθεί με τη συριζαϊκή εξουσία είχε φάει τόσα αξιώματα ώστε να έχει μάθει τι κούφια λόγια είναι αυτές οι βασιλείες –που λέει κι ο ποιητής.
Εναν ποιητή πρέπει να έχει κάπου μέσα του ξεχασμένο και ο Μαντζουράνης που αυτοβιογραφούμενος στο επίσημο CV του εξομολογείται ότι η πολιτική τού χάρισε μια «πλήρη διακυμάνσεων και εμπειριών περιπετειώδη ζωή».
Στην περιπέτεια των τηλεοπτικών αδειών δεν μπήκε πάντως από τρικυμία ή πολιτικό απωθημένο. Μπήκε από το παράθυρο.
Η παράστασή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας υπέρ του νόμου Παππά ήταν η πρώτη φορά που το Δημόσιο εκπροσωπήθηκε από ιδιώτες δικηγόρους –τον Μαντζουράνη με ακαδημαϊκό επίχρισμα τον καθηγητή Δρόσο.
Το Σύνταγμα προβλέπει ότι το Δημόσιο εκπροσωπείται μόνο από τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Αλλά ποιος θα μπορούσε να εγγυηθεί στον υπουργό ότι οι δημόσιοι λειτουργοί θα υπερασπίζονταν το νομοθετικό του τέκνο με την ίδια δικηγορική τεστοστερόνη –με τη μαχητικότητα στην οποία ο Μαντζουράνης οφείλει την επαγγελματική του φήμη.
Η παράκαμψη του ΝΣΚ μοιάζει με λεπτομέρεια μέσα στο θεσμικό περιβάλλον που έχουν διαμορφώσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Εδώ παρέκαμψαν το ΕΣΡ. Τι πειράζει που εκπροσωπεί δικαστικά την Πολιτεία ένας ιδιώτης ποινικολόγος; Τι πειράζει που ο ίδιος ιδιώτης είναι αντίδικος της Πολιτείας σε άλλες δίκες –όπως του Βατοπεδίου, όπου το Δημόσιο είναι πολιτική αγωγή;
Η δραστηριότητα του Μαντζουράνη δεν περιορίστηκε πάντως στο ακροατήριο. Εχει αναλάβει όλο το εξωδικαστικό βουλκανιζατέρ του εγχειρήματος των τηλεοπτικών αδειών. Ηταν αυτός που έτρεξε ως νομικός καταδρομέας στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης προκειμένου να εξηγήσει γιατί έπρεπε να γίνει αποδεκτή η εγγυητική επιστολή Καλογρίτσα. Και είναι ο ίδιος που σπεύδει τώρα ως έμπιστος κονσιλιέρε στο Μαξίμου, προκειμένου να καθοδηγήσει την κυβέρνηση στην ολοκλήρωση του σχεδίου της.
Η επιχειρησιακή του επάρκεια για αυτό τον πολυσύνθετο ρόλο δεν αμφισβητήθηκε. Αμφισβητήθηκε όμως η αμεροληψία του. Στους αμφισβητίες απάντησε ότι δεν υπήρξε ποτέ συνήγορος του Μαρινάκη. Είχε αναλάβει, είπε, μόνο τον Κοντομηνά στην υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Εδωσε έτσι εμμέσως τα διαπιστευτήριά του ως παράγοντα που μπορεί να είναι τα πάντα στους πάντες.
Ετσι είναι η δικηγορία. Γι’ αυτό ο Μαντζουράνης είναι απαραίτητος στην κυβέρνηση. Οχι τάχα επειδή της ταιριάζει πολιτικά ως μία ακόμη μεταλλαγμένη επιβίωση του αρχαϊκού ΠΑΣΟΚ. Αλλά επειδή χρειάζεται παίκτες στο πεδίο που τα έχει επενδύσει όλα: στη Δικαιοσύνη.
