Θα έχετε δει γραφιστικές απόπειρες να σχηματισθεί το πρόσωπο του τέλειου άνδρα ή της τέλειας γυναίκας. Που θα συνδυάζει, ας πούμε, το θεληματικό πιγούνι του Τζόρτζ Κλούνι, τα ηδυπαθή χείλη του Μπραντ Πιτ, το λάγνο βλέμμα του Μπράντλεϊ Κούπερ, τα λαμπερά μαλλιά του Τζόνι Ντεπ και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Το αποτέλεσμα είναι πάντα έκτρωμα. Ο συνδυασμός ωραίων στοιχείων παράγει, κατά κανόνα, ασχήμια με την ετυμολογική έννοια της λέξης, απουσία σχήματος.
Το σκεφτόμουν παρακολουθώντας αποσπάσματα από την προχθεσινή ομιλία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και από τη χθεσινή του συνέντευξη. Αβυσσος βέβαια η ψυχή του ανθρώπου και δεν το κρίνω συνολικά ως προσωπικότητα αλλά αυτό που φαινόταν και διαφαινόταν συγγένευε, ανά διαστήματα, με κάποιους ήρωες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η απεγνωσμένη προσπάθειά του να κρατηθεί στην εξουσία μού θύμισε τον σαιξπηρικό Ριχάρδο ενώ ο κυνισμός του τον καραγατσικό Μάνο Τασάκο από τον «Κίτρινο Φάκελο». Ο τρόπος που διαχειρίζεται το ψέμα σαν να είναι αλήθεια παρέπεμπε στον Δον Ζουάν του Μολιέρου ενώ ο δογματικός αμοραλισμός του στον Ρασκόλνικοφ του Ντοστογέφσκι. Αλλοτε αυτάρεσκος και αλαζών όπως η Μαρία Στιούαρτ του Σίλερ, άλλοτε επιλεκτικά αυταπατώμενος όπως η Μπλανς Ντιμπουά του Τένεσι Ουίλιαμς. Και μικροπονηρούλης σαν τον Πεισθέταιρο από τους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη. Μια συρραφή χαρακτήρων που ακόμη και όταν κρίνονται ως αρνητικοί είναι σπουδαίοι. Συμβαίνει όμως ό,τι και με τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Ο συνδυασμός σημαντικών στοιχείων παράγει τελικά ασημαντότητα.
ΥΓ: Η αναφορά στο φαντεζί οικονομικό επιτελείο, βέβαια, παρέπεμπε στη Βλαχοπούλου από την «Παριζιάνα». Μοιάζει με εντελώς μοδιστρικό όρο.
