Ηταν σαν να άκουγες τον πρωθυπουργό μιας κανονικής χώρας. Αλλά αυτή δεν είναι μια κανονική χώρα. Είναι μια χώρα ρημαγμένη από την πενταετία του Καραμανλή, την αδράνεια του Παπανδρέου, τις παλινδρομήσεις του Σαμαρά, τις ομολογημένες αυταπάτες του Τσίπρα. Οι ευθύνες δεν μοιράζονται ασφαλώς στα τέσσερα. Είναι άλλο να διπλασιάζεις τις δημόσιες δαπάνες και άλλο να αργείς να πάρεις μέτρα. Είναι διαφορετικό να φρενάρεις και διαφορετικό να καταφεύγεις ως αντιμνημονιακή αντιπολίτευση σε μια ακραία διχαστική ρητορική μόνο και μόνο για να υπογράψεις ως κυβέρνηση ένα τρίτο Μνημόνιο.
Ολα αυτά ανήκουν ενδεχομένως στο παρελθόν. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης όμως είναι ακόμη ανοιχτός, αποδεικνύεται πολύ σκληρός για να πεθάνει ακόμη και από τον θανατηφόρο ιό της κρίσης. Ο ίδιος ο Τσίπρας έγινε μέρος του αντιγράφοντας μερικούς από τους πρωταγωνιστές του. Αν στον προεκλογικό Αλέξη αναγνώρισαν πολλοί τον Ανδρέα Παπανδρέου, σε εκείνον που μιλούσε προχθές από το βήμα της ΔΕΘ κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να διακρίνουν τον Κώστα Καραμανλή: έναν βλοσυρό και καθησυχαστικό Καραμανλή να μιλάει από το ίδιο βήμα το 2008 διαβεβαιώνοντας ότι η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και εξαντλώντας τον αναιμικό κυβερνητικό απολογισμό στην απορρόφηση του ΕΣΠΑ.
Αν υπάρχει μια διαφορά είναι στο σκηνικό –η καταστροφή τώρα δεν είναι κρυμμένη κάτω από το χαλί. Είναι και στη διάθεση. Ο Καραμανλής τότε ήθελε να φύγει, ο Τσίπρας μένει με ένα θεωρητικό σχέδιο ανάκαμψης πέντε σημείων που παρουσίασε στην προχθεσινή ομιλία και αποκρυστάλλωσε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, λέγοντας περίπου ότι όταν έχεις πιάσει πάτο δεν μπορεί παρά να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Είναι ένα σχέδιο που θα μπορούσε να είχε γράψει και σε μια χαρτοπετσέτα.
