Στην πολιτική η άνοδος θέλει ταλέντο. Η πτώση χρειάζεται χαρακτήρα.
Ο Τσίπρας έχει αποδείξει το ταλέντο του στην άνοδο. Προχθές όμως το θέαμα στη ΔΕΘ ήταν θλιβερό.
Οχι επειδή άλλαξε ο Τσίπρας. Αλλά επειδή άλλαξαν τα πράγματα. Τώρα χάνει και είναι εμφανές ότι δεν ξέρει πώς να το χειριστεί.
Με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς συμμαχίες, με μια γενική κατακραυγή της τάξης του 80%-85% (τα υψηλότερα ποσοστά δυσαρέσκειας που είχε ποτέ ελληνική κυβέρνηση…), χωρίς διέξοδο και χωρίς διαφυγή, ο Τσίπρας ξέρει ότι θα πέσει άσχημα.
Οποτε γίνουν εκλογές –και γι’ αυτό ακριβώς δεν τις κάνει.
Φαντάζεται ποτέ κανείς ότι προτάσσει τη σταθερότητα που (δήθεν) χρειάζεται ο τόπος ένας άνθρωπος που προκάλεσε δύο εκλογές κι ένα δημοψήφισμα μέσα σε εννέα μήνες;
Θα πρέπει λοιπόν, όσο παραμένει ακόμη Πρωθυπουργός, να ζήσει με τη βεβαιότητα της ήττας.
Δεν είναι απλό. Διότι είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις να χάνεις στην πολιτική –μόνο έτσι διασφαλίζεις την επιβίωσή σου.
Ο Τσίπρας προφανώς δεν ξέρει. Κι αντιδρά σαν το κακομαθημένο παιδί που του χαλάνε το παιχνίδι του.
Του φταίνε ο Μητσοτάκης που ζητά εκλογές, η Φώφη που δεν ψήφισε την απλή αναλογική, τα κανάλια που δεν κάθονται φρόνιμα να κλείσουν, οι νταβατζήδες και οι τζαμπατζήδες –όλα χιλιοπαιγμένα και μπαγιάτικα…
Βασικά του φταίει ότι χάνει. Και δεν έχει την ψυχραιμία, ούτε την αυτογνωσία, ίσως ούτε καν τη συγκρότηση να καταλάβει γιατί.
Σαν τους παλιούς κλόουν επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια κόλπα –μόνο που τα παιδάκια δεν γελούν πια…
Και εγκλωβισμένος σε ένα ψεύτικο σύμπαν αυταπάτης βαυκαλίζεται ότι μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι, ότι πλησιάζουμε στην οριστική λύση του χρέους, ότι έρχεται η ανάπτυξη, ίσως και το ιππικό… Κολοκύθια τούμπανα!..
Απλώς , όσο περισσότερο αγκιστρώνεται στην εξουσία τόσο χειρότερα θα φύγει το βράδυ των εκλογών.
Αφενός επειδή όλες οι αυταρχικές κυβερνήσεις έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν την πτώση καταφεύγοντας σε μεγαλύτερο αυταρχισμό. Κλείνοντας έτσι τον δρόμο στην επιστροφή τους κι αυξάνοντας το κόστος της πτώσης τους.
Αφετέρου επειδή ο Τσίπρας είχε μια οδό σωτηρίας. Να συνειδητοποιήσει εγκαίρως ότι στην πολιτική ζωή μπορεί να επιβιώσει μόνο ως παρένθεση. Κι αυτή τη μοναδική διέξοδο προσπαθεί μανιακά να ξορκίσει.
Χωρίς αποτέλεσμα. Διότι το τίμημα στο τέλος θα είναι απλώς πιο βαρύ. Θα χάσει πολλά χωρίς να κερδίσει τίποτα.
Και το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς την επομένη της θλιβερής παράστασης είναι να μην παρασύρει στην πτώση του τη χώρα και τη δημοκρατία.
Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
