Η επινόηση εχθρών υπήρξε ανέκαθεν το αγαπημένο σπορ των απολυταρχικών καθεστώτων. Πρόκειται για την πιο διαστρεβλωμένη εκδοχή του φροϊδικού μεγάλου Αλλου –αυτά όμως ας τα βρουν με τον ψυχαναλυτή τους. Δεν με εκπλήσσει λοιπόν που αυτήν την τακτική επιστράτευσε και ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Φαίνεται όμως ότι το φαντασιακό ρεπερτόριο κάποια στιγμή εξαντλήθηκε. Οπότε, αντί να τους επινοεί, δημιούργησε μια μηχανή κατασκευής τους. Οχι βέβαια με γνώμονα το ποιος είναι αδικημένος –που θα μπορούσε να είναι ένα αριστερό, έστω και ως πρόσχημα, αφήγημα –αλλά με το ποιος αδικημένος είναι δικός μας. Η απολυμένη καθαρίστρια του υπουργείου Οικονομικών, για παράδειγμα, είναι συντρόφισσα και μπρελόκ μας. Η απολυμένη καθαρίστρια ενός ιδιωτικού καναλιού είναι εχθρός. Ο απολυμένος δημοσιογράφος της ΕΡΤ, συναγωνιστής και ένα από τα σκαλοπατάκια στα οποία πατήσαμε για να ανεβούμε στην εξουσία. Η υπό απόλυση δημοσιογράφος ιδιωτικού καναλιού όχι μόνο εχθρός αλλά και η αιτία που μπορεί και να την απολέσουμε (όποτε γίνουν εκλογές). Κάτι που την κάνει αυτόματα και εχθρό του λαού.
Δεν θα περίμενα από έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος πατάει σε κόκκινα χαλιά για να επισκεφθεί ένα νησί που καίγεται επί τρεις ημέρες, να μην ταυτίζει το προσωπικό του συμφέρον με το συμφέρον της χώρας. Οι άνθρωποι όμως που παίζουν την τύχη της πατρίδας τους πάνω στο χαρτί της ματαιοδοξίας τους δεν νικούν ποτέ. Ετσι τουλάχιστον λέει ο Μ. Καραγάτσης, που σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του, στην «Ιστορία των Ελλήνων».
