Οι κοινωνιολόγοι του μέλλοντος θα έχουν να πουν πολλά για τον τρόπο που επηρέασαν τον δημόσιο διάλογο τα σόσιαλ μίντια. Στο μεταξύ, όμως, κάποιοι θα πρέπει να πουν κάτι για τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν τα μέλη της κυβέρνησης και οι υποστηρικτές της. Και κάποιοι άλλοι, με ιστορικό και περγαμηνές ευαισθησίας στην υπεράσπιση των αδυνάμων, των εργαζομένων, των μη προνομιούχων, των γυναικών, να εξηγήσουν κάποια στιγμή γιατί σιωπούν.
Δεν είναι μόνο ο Πολάκης που επιστρατεύει τη ρητορική τού πιο ακραίου μίσους για να αποτυπώσει το διανοητικό του βάθος και την ψυχική του ευρύτητα στο twitter. Είναι και οι εκατοντάδες που επιδοκιμάζουν ό,τι αναρτά. Είναι και πολλοί άλλοι ακόμη που εκφράζουν το ίδιο μίσος με ελαφρώς πιο ήπια ρητορική. Τι είναι η δημοσιογράφος του Alpha; Μα, έλα τώρα, υπάλληλος του αφεντικού της, ένοχη. «Θεραπαινίδα» και «λιβανιστήρι» με διαφορετικά λόγια και με την άδολη μορφή του αθώου ερωτήματος. Το άλλοτε βαθύ και ανώνυμο Ιντερνετ είναι τώρα στον αφρό, μοχθηρό, απειλητικό, επώνυμο. Και ασκεί εξουσία.
Ακόμη χειρότερα, αυτή είναι μια εξουσία που εκτονώνεται προσβάλλοντας ανθρώπους, σπιλώνοντας συνειδήσεις, δολοφονώντας ηθικά όσους διαφωνούν μαζί της. Μου ασκείς κριτική; Τα παίρνεις, είσαι βοθροκάναλο, σύζυγος της Μαρέβας –κι αν είναι δυνατόν να είσαι σύζυγος μιας γυναίκας. Ο Πολάκης, ο Καμμένος και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό άλλα στελέχη και συμπαθούντες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρπάζουν στα δόντια τους όποιον δεν τους αρέσει κι έπειτα τον πετούν στο αφιονισμένο πλήθος τους για τα διεκπεραιωτικά του λιντσαρίσματος. Κι εκείνοι που δεν θα ‘πρεπε να σιωπούν; Ας υποθέσουμε ότι δεν είναι κάποιο είδος ταύτισης με αυτά τα πρόσωπα που τους καθοδηγεί, αλλά ο φόβος.
