Η κυβέρνηση, που ήξερε από τη στιγμή που υπέγραψε την κοινοτική συμφωνία για το Προσφυγικό ότι τον Σεπτέμβριο θα κληθεί να αντιμετωπίσει το θέμα της εκπαίδευσης των προσφυγόπουλων, είχε δεχθεί εισηγήσεις να δημιουργήσει δομές εκπαίδευσης μέσα στα κέντρα φιλοξενίας. Και αυτό γιατί κάποιοι προέβλεπαν τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών –για πραγματικά ή υποθετικά ζητήματα πολιτισμικών δυσκολιών, υγιεινής ή υποβάθμισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η ιστορία αναδεικνύει ακόμη ένα στοιχείο της κυβερνητικής προχειρότητας: οι δομές φιλοξενίας φυτεύτηκαν δεξιά κι αριστερά χωρίς προηγουμένως να ερωτηθούν οι τοπικές κοινωνίες.
Το κυβερνητικό αλαλούμ αφορά άλλωστε όλο το φάσμα του ζητήματος, τις χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ, τη διατροφή, το χτίσιμο των δομών φιλοξενίας κ.ο.κ. Τον Απρίλιο στη Βουλή ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε καταγγείλει πάρτι «ημετέρων» στα hotspot και στους χώρους φιλοξενίας των προσφύγων με σπατάλες εκατομμυρίων σε «φίλους εργολάβους» των κυβερνητικών κομμάτων, ενώ πριν από λίγες εβδομάδες, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αφροδίτη Σταμπουλή κατήγγειλε ότι η σίτιση των προσφύγων στο Κέντρο Υποδοχής του Νομού Σερρών είναι οικογενειακή υπόθεση κορυφαίων τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Κοινώς, ένα σκληρό σύστημα διαχειρίζεται τα χρήματα και ξεβράζει όσους είναι εκτός του κύκλου της απόλυτης εμπιστοσύνης. Την ίδια στιγμή τα νούμερα ξεφεύγουν –χθες ανακοινώθηκε ότι οι πρόσφυγες που βρίσκονται μέσα στην ελληνική επικράτεια ξεπέρασαν τους 60.000. Οσο όμως μεγαλώνουν οι αριθμοί τόσο μικραίνουν οι ελπίδες για μια συγκροτημένη κυβερνητική πολιτική στο Προσφυγικό.
