«Η βασίλισσα της γης»: Η ταινία του Αλεξ Ρος Πέρι ξεκινά με το γκρο πλαν μιας γυναίκας σε απόγνωση, δηλώνοντας εξαρχής τις μπεργκμανικές της καταβολές: Η Κάθριν (Ελίζαμπεθ Μος) μαθαίνει πως ο σύντροφός της την εγκαταλείπει. Το πρόσωπό της, παραμορφωμένο από τα δάκρυα, δίνει και το στίγμα ολόκληρου του φιλμ. Ενός φιλμ ιδιόμορφου και παράξενου, που παίζει τόσο με τους κώδικες του διαπροσωπικού δράματος (που εδραιώθηκε από τον μέγα Σκανδιναβό) όσο και με αυτούς του πολανσκικού θρίλερ. Η δε ηχητική μπάντα, μια αλυσίδα ηλεκτρονικών ήχων που συνθέτουν παράφωνες φράσεις, εντείνει ακόμη περισσότερο το σχεδόν απόκοσμο κλίμα. Βρισκόμαστε άλλωστε στο σύμπαν δύο ιδιαίτερων γυναικών. Της Κάθριν και της αυστηρής φίλης της Βιρτζίνια, στο σπίτι της οποίας βρίσκει καταφύγιο. Η πρώτη έχει επίσης χάσει πρόσφατα τον πατέρα της, διάσημο καλλιτέχνη του οποίου τις υποθέσεις χειριζόταν προσωπικά. Και, φτάνοντας στο εξοχικό της Βιρτζίνια, πλημμυρίζεται από αναμνήσεις του καιρού που πέρασε εκεί με τον σύντροφό της έναν χρόνο πριν. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα ψυχολογικό δράμα που όχι μόνο εκθέτει αλλά αντιπαραβάλλει τα πορτρέτα τους.
Ενώ όμως οι γυναίκες συνομιλούν, η προσοχή της κάμερας μοιάζει να αποσπάται από μια απροσδιόριστη φυσική δύναμη. Οι φωνές αποσυνδέονται από τα πρόσωπα –και αυτά με τη σειρά τους θολώνουν. Ο ρόλος της Βιρτζίνια, μιας φίλης που δεν χάνει ευκαιρία να επισημαίνει τα ελαττώματα της φίλης της, καθοριστικός, και οι δυο γυναίκες μοιάζουν να ενώνονται στα άκρα των ιδεοληπτικών τους νευρώσεων. Αυτή η εξερεύνηση όμως δεν οδηγεί σε κάποιο επιμύθιο –όσο κι αν οι προεκτάσεις του δράματος διακλαδώνονται και ριζώνουν μέσα μας πολύ μετά τους καλλιγραφικούς τίτλους τέλους. Ναι, ο Αλεξ Ρος Πέρι εξετάζει από κοντά τις παγίδες του ναρκισσισμού και της κατάθλιψης (οι πόλοι των δύο ηρωίδων) καθώς και την τραγωδία που προκύπτει από την αδυναμία και των δύο γυναικών να εκφραστούν ειλικρινώς. Οι μακροσκελείς μονόλογοί τους μαρτυρούν μια καθ’ όλα σοβαρή δουλειά. Χρειαζόταν όμως ένα ακόμα πιο στιβαρό σκηνοθετικό χέρι που δεν θα φοβόταν να εξωθήσει τις καταστάσεις στα άκρα. Αλλωστε, ο μόνος ουσιαστικός τρόπος τής βαθιάς κατανόησης του άλλου είναι η σύγκρουση.
Βαθμοί: 6
Κι όμως, είναι καλό
«Το μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς»: Θα μου πείτε, ποιος χρειαζόταν ένα δεύτερο σίκουελ, ειδικά όταν το πρώτο ήταν τόσο μέτριο; Κι όμως, εντελώς αναπάντεχα, το «Bridget Jones’ Baby» είναι μια πολύ ευχάριστη κωμωδία που αντλεί έμπνευση από τις φαρσικές εκρήξεις του Μπλέικ Εντουαρντς (είδα το φιλμ σε μια κατάμεστη αίθουσα που συχνά – και δικαίως – ξεσπούσε σε γέλια), ενώ αποφεύγει να παίξει το χαρτί της σύγκρουσης των δύο φύλων: όλοι οι ήρωες αντιμετωπίζουν τις αδυναμίες τους επί ίσοις όροις και το φιλμ αποφεύγει τα νερόβραστα στιγμιότυπα. Τα οποία όμως δεν απουσιάζουν εντελώς ούτε έρχονται να αλλάξουν κάτι στη γνωστή συνταγή της ρομαντικής κομεντί. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα. Αλλά πέρασα πολύ ευχάριστα. Κρίμα που η Ρενέ Ζελβέγκερ είναι σχεδόν αγνώριστη πια.
Βαθμοί: 5
Καρτποστάλ ψυχόδραμα
«Ξανά από την αρχή»: Πετυχημένος τραπεζικός επενδυτής προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Αυτό όμως που δείχνει να τον ενοχλεί πραγματικά είναι πως δεν την ερωτεύτηκε ποτέ. Για να βγει από τον ψυχολογικό του λαβύρινθο, αρχίζει να αλληλογραφεί με μια υπάλληλο εταιρείας αυτόματων μηχανών πώλησης. Οι δυο τους θα έρθουν κοντά, αναπτύσσοντας έναν δεσμό που αποδεικνύεται από μηχανής θεός και για τους δύο. Οι Τζέικ Γκίλενχαλ και Ναόμι Γουότς είναι εξαίσιο ζευγάρι και οι δεύτεροι ρόλοι είναι εξίσου όμορφα ενσαρκωμένοι (προσέξτε το λεπτών αποχρώσεων πορτρέτο που στήνει ερμηνευτικά ο υπέροχος Κρις Κούπερ), ο Ζαν Μαρκ Βαλέ όμως αφήνει την καλλιέπεια να καταπιεί, εν τέλει, το δράμα πίσω από τα πρόσωπά τους. Δεν αφήνει πικρή γεύση στο στόμα, αλλά αισθάνεσαι πως όλη αυτή την ώρα κατανάλωνες (εύγευστο) αέρα.
Βαθμοί: 4
Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας
«Ο επαναστάτης»: Η γλαφυρή βία των εμφυλιακών συγκρούσεων δεν αρκεί για να αναιρέσει τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα αυτού του δράματος, που καταγράφει την αληθινή ιστορία του Νιούτον Νάιτ (Μάθιου ΜακΚόναχι), ενός λιποτάκτη των Νοτίων. Η εξέγερσή του δια της οποίας δημιουργήθηκε μια αυτόνομη διαφυλετική πολιτεία έχει φυσικά τη δική της σημασία – ιδίως σήμερα που οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να μην έχουν ξεπεράσει ακόμη αυτές τις βαριές πληγές. Η ταινία όμως δεν κρίνεται γι’ αυτό αλλά για την κινηματογραφική της αξία.
Βαθμοί: 4
Επίσης
«10 years: τo Reunion»: Μια παρέα αποφοίτων συγκεντρώνεται και αντιμετωπίζει όλες εκείνες τις αλήθειες που ποτέ δεν είχαν ακουστεί, το τελικό αποτέλεσμα όμως απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί μια νέα «Μεγάλη ανατριχίλα».
Βαθμοί: 3
«Εννιά ζωές»: Ενας κυνικός εκατομμυριούχος (και ελαφρώς άσπλαχνος πατέρας – καημένε Κέβιν Σπέισι) παγιδεύεται στο σώμα μιας γάτας. Θα διασκεδάσει μονάχα τους μικρούς θεατές.
Βαθμοί: 3
