Πέρασα χθες τυχαία από το Χίλτον. Και συνάντησα τους συναδέλφους μου που καλύπτουν τις συναντήσεις της τρόικας με το οικονομικό επιτελείο. Οι συνθήκες και το θέαμα παραπέμπουν σε πενταήμερη και μάλιστα τις τελευταίες μέρες όταν μαθητές και καθηγητές έχουν αρχίσει να ρετάρουν. Εχοντας για γραφείο τα γόνατά τους και ό,τι τους αναλογεί από τους λευκούς καναπέδες του λόμπι, προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους εν μέσω παρεπιδημούντων τουριστών, πελατών του ξενοδοχειακού γυμναστηρίου, διερχόμενων μοντέλων και λοιπών παρευρισκομένων. Μου έλεγαν, δε, ότι έχουν συνυπάρξει κατά καιρούς με τις μπουχάρες της Μοιραράκη, έκθεση με μπουρνούζια και προσόψια, επιδείξεις μόδας, συνεστιάσεις συλλόγων και φιλάθλους πασών των φυλών που μαζεύονται εκεί για να δουν κάποιο ματς. Οι τροϊκανοί κάθε τόσο αλλάζουν αίθουσα, οι υπουργοί ψάχνουν να τους βρουν, ενίοτε μαζεύονται σε δωμάτια.

Οι περίεργες συνθήκες είναι βέβαια στη φύση της δουλειάς του δημοσιογράφου. Ναι, αλλά όταν υπάρχει λόγος, έκτακτα συμβάντα. Α, ξέχασα, και τώρα υπάρχει. Η εθνική μας υπερηφάνεια. Ηταν, λέει, αναξιοπρεπές να πηγαίνουν οι τροϊκανοί στα υπουργεία μας, ενώ είναι απόλυτα αξιοπρεπές να τρέχουν οι δικοί μας να τους συναντούν σε δωμάτια ξενοδοχείων –σαν θεραπαινίδες, που λέει και ο Πολάκης –με τους δημοσιογράφους στον καιρό των Τσιγγάνων. Ο συμβολισμός, σου λέει. Μόνο που όταν συνωθούνται πολλοί συμβολισμοί, συνήθως καλύπτουν μεγάλα ιδεολογικά, επικοινωνιακά και διαπραγματευτικά κενά.

ΥΓ: Μια και μιλάμε για συμβολισμούς, ο Λαφαζάνης, με το τι-σερτ Grexit, σαν να παρουσιάζει τη στολή του Πανδραχμιακού, ήταν το πολιτικό Δελφινάριο του καλοκαιριού.

Τελευταία Νέα